یا حسین(ع) ای شاه ذو لطف خفی
خود تو آگاهی ز احوال صفی
بر تو ما را ز انفعال جرم و ننگ
نیست اصلا رو،چه جای روی جنگ
هر دمی کآرم به درگاهت پناه
تا مگر خواهم ز تو عذر گناه
باز از خجلت سر اندازم به پیش
تا چه آرم عذر بر افعال خویش
غیر از اینم نیست عذری در گناه
رو سیاهم، رو سیاهم، رو سیاه
نار خجلت گر دلی خجلت کِش است
سوزشش بیش از هزاران آتش است
آتشی من ز انفعال افروختم
خویش را در نار خجلت سوختم
جرم هستی کافی است و دوریم
تا چه جای جرمهای صوریم
لیک چون هستی تو غفار و پناه
بهر ما فضل و کمال است این گناه
زآنکه عفوت همره اهل خطاست
بلکه عفوت پیش و مخطی در قفاست
ای خنک جرمی که غفارش تویی
مرحبا عیبی که ستّارش تویی
جرم من ای کاش زینها بیش بود
بیش از اینم سر ز خجلت پیش بود
هرکه جانش بر گناهی قانع است
با وجود تو چو من بی طالع است
جرم چو از تو جاذب عفو و خطاست
پس قصورِ در گنه تقصیر ماست
هم از این تقصیر گردم عذر خواه
عفو کن پس هرچه کآن باشد گناه
افتخار این بس که مغفور توایم
بر تو معذوریم و منظور توایم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به امام حسین (ع) خطاب کرده و از او تقاضای مغفرت و عفو می‌کند. او به گناهان و ناکامی‌های خود اعتراف می‌کند و احساس شرمندگی و خجالت دارد. وی می‌گوید که جرم و گناه او به اندازه‌ای است که نمی‌تواند به آنها افتخار کند، اما با این حال به رحمت و عفو امام حسین (ع) امیدوار است. شاعر به این حقیقت اشاره می‌کند که وجود امام حسین (ع) برای او و دیگران جای امید است و بزرگ‌ترین افتخارشان این است که مورد بخشش او قرار خواهند گرفت. در نهایت، او از امام حسین (ع) می‌خواهد که بر گناهانش ببخشد و او را مورد لطف خود قرار دهد.
هوش مصنوعی: ای حسین، تو ای پادشاه با لطف و مهربانی، تو از حال و وضعیت پیروانت آگاهی.
هوش مصنوعی: ما به خاطر گناه و ننگی که ممکن است داشته باشیم، نسبت به تو هیچ کمکی نکرده‌ایم. پس اصلاً نیازی به دعوا و درگیری نیست.
هوش مصنوعی: هر لحظه‌ای که به درگاه تو پناه می‌آورم، این امید را دارم که شاید بتوانم از تو به خاطر خطاهایم عذرخواهی کنم.
هوش مصنوعی: دوباره از سر شرمندگی، سرم را پایین می‌اندازم تا ببینم چه دلیلی برای توجیه کارهایم بیاورم.
هوش مصنوعی: غیر از این، دلیلی برای گناه من وجود ندارد، چهره‌ام زشت و تاریک است.
هوش مصنوعی: اگر دل با احساس شرمندگی آکنده شود، سوز و ناراحتی آن بیشتر از هزاران آتش سوزان است.
هوش مصنوعی: من از احساسات و ناتوانی‌های خود آتش به پا کرده‌ام و در آتش خجالت و شرمندگی خود می‌سوزم.
هوش مصنوعی: وجود ما به اندازه کافی خطا دارد و فاصله ما از یکدیگر به حدی است که دیگر جایی برای اشتباهات ظاهری نمی‌ماند.
هوش مصنوعی: اما چون تو بخشنده و پناه‌دهنده‌ای، فضل و کمال تو برای ما از این گناه پوششی است.
هوش مصنوعی: چون اهل خطا با عفو همراهند، پس عفو واقعی این است که قبل از ارتکاب خطا پیش بیاید و نه بعد از آن.
هوش مصنوعی: ای دل‌نشین، تویی که درتنهایی خود، جلب توجه می‌کنی و همین عیب توست که به زیبایی‌ات افزوده شده است.
هوش مصنوعی: کاش گناهم بیشتر از این بود، زیرا نگهم از خجالت به زمین است و نمی‌توانم سر بلند کنم.
هوش مصنوعی: کسی که روحش به گناهی راضی است، با وجود تو مثل من بدشانس و ناامید است.
هوش مصنوعی: هر گناهی که از تو به خاطر رحمت و بخشش خداوند جذب می‌شود، پس در واقع، کوتاهی در ارتکاب گناه تقصیر خود ماست.
هوش مصنوعی: از این اشتباه که مرتکب شده‌ام، عذر می‌طلبم و از تو می‌خواهم که مرا ببخشایی؛ هرچه که این عمل خطا به حساب می‌آید.
هوش مصنوعی: افتخار ما این است که مورد رحمت و بخشش تو هستیم و در مقابل تو پوزش‌خواهیم، چرا که هدف و مقصود تو هستیم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.