گر نبودی کور دیدی جان او

جان ظلمت سوز نورافشان او

رفته از یادش شه و دوران او

وسعت درگاه بی پایان او

وان همه مرغان خوش الحان او

طایران کنگر ایوان او

خون من می‌ریزد از دامان او

من اسیر لطف بی پایان او

جمع شد چون قیمت دستان او

فاش می‌گردد سرّ پنهان او

گردد این سر گوی در چوگان او

هم تن و هم جان بلاگردان او

سر بود گوی خم چوگان او

تن نثار اندر ره یک ران او

شعله‌ور شد عشق اندر جان او

سوخت هم پیدا و هم پنهان او

تا درآید اندر آن جانان او

کس نه جز جانان او یا جان او

ساختم من جان خود قربان او

جان صد مجنون فدای جان او

گر نباش دزد در دکان او

کو فزونیهای صد چندان او

شد خلافت زیب فرزندان او

تا ابد این دولت آمد زان او

گر بسوزد این تنم قربان او

ور ببخشاید زهی احسان او

گر بمیرد جمله فرزندان او

خندد و گوید همی قربان او

گفت هاجر چون بود فرمان او

صد چو اسماعیل من قربان او

دانه چین خرمن احسان او

لقمه خوار مطبخ شیلان او

ما سوی الله گوش بر فرمان او

آیهٔ وجه اللّهی در شان او

هرکه‌ شد در راه جانان جان او

خود دیت‌ باشد ورا جانان او

بعد هتک‌ سرّ او جانان او

کرد غالب‌ سرّ خود بر جان او

بود انجیل‌ ارچه‌ حرز جان او

لیک‌ بود انجیل‌ هم‌ فرمان او