آن اساطیر اولین که گفت عاق

حرف قرآن را بد آثار نفاق

نه قضای حق بود کفر و نفاق

گر بدین راضی شوم باشد شقاق

بر قفای تو زدم آمد طراق

یک سؤالی دارم اینجا در وفاق

تو درون خانه از بغض و نفاق

می‌نبینی حال من در احتراق

این چراکردی شتاب اندر سباق

گفت از افراط مهر و اشتیاق

گریه از هجران بود یا از فراق

با عزیزانم وصالست و عناق

عاقلان و زیرکانشان ز اتفاق

گشته منکر زین چنین باغی و عاق

ذوق جمعیت که بود و اتفاق

شد ز فال زشتتان صد افتراق

چار کس بردند تا سوی وثاق

ساق می‌مالید او بر پشت ساق

از پس ده سال او از اشتیاق

گشت بی‌طاقت ز ایام فراق

شب چنین با روز اندر اعتناق

مختلف در صورت اما اتفاق

چونک هر جزوی بجوید ارتفاق

چون بود جان غریب اندر فراق

ناشکیبا کی بدی او از فراق

کی دوان باز آمدی سوی وثاق

هشت سالت جوش دادم در فراق

کم نشد یک ذره خامیت و نفاق

بدر را دیدی برین خوش چار طاق

حسرتش را هم ببین اندر محاق

آن شعاع آفتاب اندر وثاق

قرص او اندر چهارم چارطاق

ای بسا کس رفته تا شام و عراق

او ندیده هیچ جز کفر و نفاق

کی ببینم من رخ آن سیم‌ساق

هین مکن تکلیف ما لیس یطاق

کرد الحاحش بخور شیر و رقاق

گفت گشتم سیر والله بی‌نفاق

زانک میکائیل از کیل اشتقاق

دارد و کیال شد در ارتزاق