زشت و زیبا از تو چون پیداستی

جمله عالم پیش من زیباستی

عید عاشق هست عید راستی

عیدها لفظ است آن معناستی

در مساجد ادهم و شبلی استی

خود تو می دانی به خلوت چیستی

گه نشستی و گهی برخاستی

گه شدی افزون و گاهی کاستی

پیش او گه در خمی گه راستی

در فزونی گاه گه در کاستی

باغ جنت را اگر جویاستی

جان بابا طالب خرماستی

گرچه چشم حس تو بیناستی

دیده ی داناییت اعماستی

این عبارتهای بیمعنی استی

او بمعنی بی سخن داناستی

این حکایت کرد روزی راستی

کان بعینه نقد جان ماستی

از جبین او خرد پیداستی

هرچه باشد نسخه ی باباستی

آن یکی دریا بی پهناستی

قطره هایش لؤلؤ لالاستی

گه نشستی و گهی برخاستی

گه به خود آلات ذبح آراستی

نزد بیماران رسد عیسی استی

پیش فرعونان ید و بیضاستی

تا تو مست بادهٔ دنیاستی

بی خبر ازمستی مولاستی

چشم از مهر علی می خواستی

خوب کار خویش را آراستی

تا بگویم بی کم و بی کاستی

آری ‌آری مستی است و راستی:

هر چه پنهان است ازو پیداستی

اصل این نور از یدبیضاستی

گام او در راه کم غوغا ستی

کاروان را زورق صحرا ستی

مدعای «علم الاسما» ستی

سر «سبحان الذی اسرا» ستی

زندگانی قوت پیداستی

اصل او از ذوق استیلاستی