پیر روم آن صاحب «ذکر جمیل»

ضرب او را سطوت ضرب خلیل

این غزل در عالم مستی سرود

هر خدای کهنه آمد در سجود

«باز بر رفته و آینده نظر باید کرد

هله بر خیز که اندیشه دگر باید کرد

عشق بر ناقهٔ ایام کشد محمل خویش

عاشقی راحله از شام و سحر باید کرد

پیر ما گفت جهان بر روشی محکم نیست

از خوش و ناخوش او قطع نظر باید کرد

تو اگر ترک جهان کرده سر او داری

پس نخستین ز سر خویش گذر باید کرد

گفتمش در دل من لات و منات است بسی

گفت این بتکده را زیر و زبر باید کرد»

باز با من گفت «بر خیز ای پسر

جز بدامانم میاویز ای پسر

آن کهستان آن جبال بی کلیم

آنکه از برف است چون انبار سیم

در پس او قلزم الماس گون

آشکارا تر درونش از برون

نی بموج و نی به سیل او را خلل

در مزاج او سکون لم یزل

این مقام سر کشان زور مست

منکران غایب و حاضر پرست

آن یکی از شرق و آن دیگر ز غرب

هر دو با مردان حق در حرب و ضرب

آن یکی بر گردنش چوب کلیم

وان دگر از تیغ درویشی دو نیم

هر دو فرعون این صغیر و آن کبیر

هر دو در آغوش دریا تشنه میر

هر کسی با تلخی مرگ آشناست

مرگ جباران ز آیات خداست

درپی من پا بنه از کس مترس

دست در دستم بده از کس مترس

سینهٔ دریا چو موسی بر درم

من ترا اندر ضمیر او برم»

بحر بر ما سینهٔ خود را گشود

یا هوا بود و چو آبی وانمود

قعر او یک وادی بیرنگ و بو

وادی تاریکی او تو به تو

پیر رومی سورهٔ طه سرود

زیر دریا ماهتاب آمد فرود

کوههای شسته و عریان و سرد

اندر آن سر گشته و حیران دو مرد

سوی رومی یک نظر نگریستند

باز سوی یکدگر نگریستند

گفت فرعون این سحر این جوی نور

از کجا این صبح و این نور و ظهور

هر چه پنهان است ازو پیداستی

اصل این نور از یدبیضاستی

آه نقد عقل و دین در باختم

دیدم و این نور را نشناختم

ای جهانداران سوی من بنگرید

ای زیانکاران سوی من بنگرید

وای قومی از هوس گردیده کور

می برد لعل و گهر از خاک گور

پیکری کو در عجایب خانه ایست

بر لب خاموش او افسانه ایست

از ملوکیت خبرها می دهد

کور چشمان را نظرها می دهد

چیست تقدیر ملوکیت ، شقاق

محکمی جستن ز تدبیر نفاق

از بد آموزی زبون تقدیر ملک

باطل و آشفته تر تدبیر ملک

باز اگر بینم کلیم الله را

خواهم از وی یک دل آگاه را

حاکمی بی نور جان خام است خام

بی یدبیضا ملوکیت حرام

حاکمی از ضعف محکومان قویست

بیخش از حرمان محرومان قویست

تاج از باج است و از تسلیم باج

مرد اگر سنگ است میگردد زجاج

فوج و زندان و سلاسل رهزنی است

اوست حاکم کز چنین سامان غنی است

مقصد قوم فرنگ آمد بلند

از پی لعل و گهر گوری نکند

سر گذشت مصر و فرعون و کلیم

می توان دیدن ز آثار قدیم

علم و حکمت کشف اسرار است و بس

حکمت بی جستجو خوار است و بس

قبر ما را علم و حکمت بر گشود

لیکن اندر تربت مهدی چه بود