چو «بهرام» و «رُهامِ» اردبیلی،

«گَشَسْپِ» دِیلمی، «شاپورِ» گیلی،

در آن فریاد صنج او را عدیلی

چو قوالان سرایان با سپیلی

ز بس کاو داد سیم و زر سبیلی

نماند اندر جهان نام بخیلی

ایا ابر سیه بر چرخ نیلی

نه دریائی نه جیحونی نه نیلی

چرا چندین گهر باری نه سیلی

چرا تندی کنی نه ژنده پیلی

بآب اندرا با دریا عدیلی

[...]

کردنی بایدت عزازیلی

تا زند دست لعنتش سیلی

علم او وعدهٔ سماعیلی

جمع او شمع طارم نیلی

گردنم بین ز دست شه نیلی

که به دست خودم زند سیلی

گردن جمله از تف سیلی

همچو کرباس در کف نیلی

خداوندا حریفان آمدستند

که تا با من کنند امشب عدیلی

به زر سیکی نمی‌یابم در این شهر

وگرنه نیست در طبعم بخیلی

اعانت کن مرا امشب به سیکی

[...]

نهاده تخت شه بر پشت پیلی

کشیده تیغ گرداگرد میلی

در هر دلی از هواش میلی

گیسوش چو لیل و نام لیلی

مجنون چو ندید روی لیلی

از هر مژه‌ای گشاد سیلی

بیرون ز حساب نام لیلی

با هیچ سخن نداشت میلی

یارب تو مرا به روی لیلی

هر لحظه بده زیاده میلی

در گرد قبیله‌گاه لیلی

چون کوه رسیده بود خیلی

از کوه درآمدی چو سیلی

رفتی سوی روضه گاه لیلی

گاوی آنگه چه گاو‌‌! چون پیلی

نکشد پیه خویش را میلی

نمی‌دانم ترا تو از چه خیلی

و یا تو در سپاه من طفیلی

کسی کو برکشد از چاه پیلی

ز مشتی پشه کی گردد بخیلی

ملایک گردِ آن استاده خَیلی

گشاده هر یکی از دیده سَیلی