ای دوست به یک سخن ز من بگریزی

خوی تو نبد به هر حدیثی تیزی

بد گشتی از آن که با بدان آمیزی

بادیگ بمنشین که سیه برخیزی

توریزی خون من شاید که ریزی

که جان عاشقان را رستخیزی

تو از فرمان یزدان کی گریزی

و با گردون گردان کی ستیزی

چرا با جان خود چندین ستیزی‌؟

چرا بیهوده چندین اشک ریزی‌؟

که خون ویس و رامینم نریزی

نه هرگز نیز با ایشان ستیزی

همی خواهی که با بختم ستیزی

به تیغ هجر خون من بریزی

چرا با جان من چندین ستیزی

چرا بیهوده خون من بریزی

گهی گویم دلا تا کی ستیزی

سرشک از چشم و آب از روی ریزی

از صفات حمیده بگریزی

در صفات ذمیمه آویزی

خیره با جهل تا کی آویزی

رنگ ادبار تا کی آمیزی

چون تو در دام او برآویزی

از خدای و رسول بگریزی

تا بدینجا ز گِل نپرهیزی

کی ز گل سرخ‌روی برخیزی

گرچه اینجا قباد و پرویزی

چون عوانی ز گل سگی خیزی

چون تو با سیرت بدی ریزی

دانکه با صورت ددی خیزی

نه بپرسید از جحی حیزی

کز علیّ و عُمر بگو چیزی

زین دو گر در فنا نپرهیزی

در بقا از درونشان خیزی

خلق دشمن شود چو بگریزی

بد قرین گردی ار درآمیزی

بی‌گنه را چرا تو خون‌ریزی

تو چه گویی مگر که بستیزی

از سرِ کوی او چو برخیزی

آتش عشق بر سرم ریزی

ای دل! تو اگر ز رنج جان پرهیزی

در جستن وصل آب رخ خود ریزی

با یار چنان شبی که صد عمر دراز

بنشینی اگر از سر جان برخیزی