بدو گفت اگر دزد شمشیر من

ببردی کنون نیستی زیر من

شما را بس از بازوی چیر من

اگر تان رود سر ز شمشیر من

شب تار وشبرنگ در زیر من

که تابد بر گرز وشمشیر من

هم اکنون سرت را به شمشیر من

بیازم ز بالای در زیر من

به بستم چو تجار شمشیر من

گریزنده گشتم ز کشمیر من

که ای جامگی‌خوار تدبیر من

ز جامِ سخن چاشنی‌گیرِ من

تو را آن کفایت که شمشیر من

نیارد سر تخت تو زیر من

چو تو بی‌شبیخون شمشیر من

نهادی به تسلیم سر زیر من

من که نه من مانده‌ام نه غیر من

برتر است از عقل شر و خیر من

با آن همه که چهره ی دعوی سیاه کرد

خورشید را خجالت رای منیر من

من در کمند عجز اسیرم بمدح تو

بوده مبارزان معانی اسیر من

در ملک نظم و نثر نشان هاست بیشمار

[...]

در مدح تو به عجز مقرّ شد ضمیر من

با آنکه عاجز است جهان از نظیر من

گوییش خیرست لیکن خیر من

کس نشاید که بداند غیر من

حذر کن ز آهِ جهان‌گیرِ من

که ناگه خورد بر هدف تیرِ من

نترسی که روزی به درد آورد

دلِ نازکت آهِ شب‌گیرِ من

منم آن که آهش لقب می‌نهند

[...]

از همه عالم شده ام سیر من

می روم از دار جهان دیر من

لاجرم با دعوی تقصیر من

مدحت شه شد گریبانگیر من

چو تحسین صورت به تدبیر من

نیامد‌، مزن طعن تقصیر من

دست کوته کرد زلف یار از تسخیر من

ریخت از زور جنون شیرازه زنجیر من

با خرابی های ظاهر دلنشین افتاده ام

سیل نتوان گذشت از خاک دامنگیر من

سختی ره می شود سنگ فسان عزم مرا

[...]

بی اثر تا چند باشد ناله شبگیر من؟

تا کی از گوش گران بر سنگ آید تیر من؟

با سرافرازی تلاش خاکساری می کنم

چون گهر گرد یتیمی می کند تعمیر من

آه بی تأثیر من در زیر لب باشد مدام

[...]

نو خط من کرده است عزّت نخجیر من

سلسلة عنبرین ساخته زنجیر من

کام حلاوت کشم، طعم هلاهل گرفت

لعل که شکّر فکند در قدح شیر من؟

حکمت یونان چکد گر ز لبم دور نیست

[...]

به این حیرت اگر باشد خروشی ناگزیر من

بقدر جوهر از آیینه می‌بالد صفیر من

سراغی از مثال من نداد آیینهٔ هستی

به‌ملک نیستی روکن مگر یابی نظیر من

دراین ویرانه جز یاد خط الفت سواد او

[...]