ز بام گوشک ویس ماه‌پیکر

نگه می‌کرد با خوبان لشکر

سپهرش جای تاج و جای پیکر

زمینش جای تخت و جای لشکر

به پاسخ گفت ویس ماه پیکر

که از حنظل نشاید کرد شکر

همی آمد ز مرو انبوه لشکر

چنان کز ژرف دریا موج منکر

آن نیست مگر خواجهٔ ما تاجی ابوبکر

ایزد نگهش دارد از هر بد و هر مکر

آن نیست مگر خواجهٔ ما تاجی ابوبکر

ایزد نگهش دارد از هر بد و هر مکر

آن نیست مگر خواجهٔ ما تاجی ابوبکر

[...]

تن و جان از پی قضا در سکر

دل ترنّم‌کنان که یارب شکر

بود وی با محمّدِ بوبکر

همچو بوبکر بی‌بد و بی‌مکر

رفت زی او محمّدِ بوبکر

آن همه صدق و فارغ از همه مکر

عالم آنکس بود که معنی بکر

آورد او برون ز اندُه و فکر

مرد تا بود مانده اندر سُکر

بود راه سلامت اندر شُکر

خط او خطهٔ معانی بکر

نام او نامهٔ مبانی ذکر

ای سنایی خدای را کن شکر

که نه‌ای همچو ابلهان در سکر

تا بدین عهد نامه اندر ذکر

زانکه در پرده بود معنی بکر

دگر ره لعبت طاوس‌پیکر

گشاد ز درج لؤلؤ تنگ شکر

بدین دل‌فریبی سخن‌های بکر

به سختی توان زادن از راه فکر

که دارد شاه پریان دختری بکر

که نتوان کرد مثلش ماه را ذکر

ز نادانی دلی پر زرق و پر مکر

گرفتار علی گشتی و بوبکر

چنانم قوت طبع است کز فکر

چو یک معنی بخواهم صد دهد بکر

پدید آمد خروش از هر دو لشکر

رسید از هردو لشکر تا دو پیکر

عماری گل اندر قلب لشکر

درفشان همچو خورشید از دو پیکر