ببندید کیخسرو شوم را

بد اختر پی او بر و بوم را

بفرمود تا قیصر روم را

بیارند سالار آن بوم را

مگر بازیابم بر و بوم را

نمانم بننگ اختر شوم را

ببردند گرسیوز شوم را

که آشوب از او بد بر و بوم را

دل از جای شد لشگر روم را

چو از کورهٔ آتشین موم را

فرو شست از آلایش آن بوم را

پسند آمد ارمن شه روم را

ستانی ز بی برگی آن بوم را

چو آتش که عاجز کند موم را

به تاراج بُرد آن بر و بوم را

که ره‌بسته باد آن پی‌شوم را

نیست این دم هیچ بیرون شو مرا

باز می‌خواهند یک یک جو مرا

نام کالانعام کرد آن قوم را

زانک نسبت کو بیقظه نوم را

کرده بدظن زین کژی صد قوم را

کرده بدنام اهل جود و صوم را

نه ممدوح را بین نه مذموم را

که سری در آن هست مخدوم را

نیاری بریدن سر مو مرا

نباشد درین کار آهو مرا

ز طالم امان داد مظلوم را

به محرم رسانید محروم را

دلم رفت و گم شد در آن کو مرا

توان یافت گر اوست دلجو مرا

صبا آمد و رفت عقلم به باد

ز زلف که آورد این بو مرا

رقیبش بدم گفت و دانست راست

[...]

مگر باز بینی بر و بوم را

بمانی به خاک اختر شوم را

بعد عمری کافکند گردون به کوی او مرا

سیل اشک شادمانی هی برد زان کو مرا

گاه چشم آید گران در کفه عشقم ز غم

کوه فرهادش اگر یک سو نهی یک سو مرا

رو به راهت بس که سودم هردو خونین گشت و ریش

[...]

نیست گردان چهرۀ موهوم را

پرده بگشا شاهد معلوم را

نیست سازم هستی موهوم را

تا کنم یکرنگ زنگ و روم را

دارد زبون به تیغ زبان طعنه‌گو مرا

بستان به خیر ای اجل از دست او مرا

یا رب چه کینه داشت به من دشمنی که او

شد رهنمون به دیدن آن کینه‌جو مرا

از بخت شور و تلخی عمرم خبر نداشت

[...]