نادره‌تر آنکه طفلکان نخروشند

خون ز گلو بر نیاورند و نجوشند

وان کشندگان سختکوش بکوشند

پس به کواره فرو نهند و بپوشند

ترکان ملک با خرد و باهوشند

حور شَبَه زلف و دیو آهن پوشند

دیوند چو روز رزم جان را کوشند

حورند چو پیش تخت شه می‌نوشند

به سخن چون شکر همه نوشند

به سخا دل درند و جان جوشند

هرچه اندر جهان سخن کوشند

نزد رمز تو حلقه در گوشند

چون رهی پیش آنکه مدهوشند

از پی خلق حلقه در گوشند

تو مردم بین که چون بی‌رای و هوشند

که جانی را به نانی می‌فروشند

گهی بر خرمنِ مه مشک پوشند

گهی در خرمن گل باده نوشند

که چوپانانم آن جا شیر دوشند

پرستارانم این جا شیر نوشند

بگفت آن جا به صنعت در چه کوشند‌؟

بگفت انده خرند و جان فروشند

کردند شکیب تا بکوشند

وان عشق برهنه را بپوشند

به کابله را ز طفل پوشند

تا خون بجوش را نخوشند

بی‌مصیبت به غم چرا کوشند‌؟

جامه‌های سیه چرا پوشند‌؟

گه دروغی به راستی پوشند

گاه زهر‌ی در انگبین جوشند

جهانی بهرت امشب در خروشند

همه کرّوبیان حلقه به گوشند

همه چون صوفیان خرقه پوشند

ز بی‌خویشی درآن خوشی خموشند

بغفلت از ره شهوت بکوشند

هر آن چیزی که می‌خواهند پوشند

چنین خرقه ز دست شیخ پوشند

بجان در راه تعظیمش بکوشند

بصد جان جرعهٔ اینجا فروشند

همه تقلید اینجا چون بپوشند

همه بهر تو امشب در خروشند

ز جان و دل تمامت حلقه گوشند

مئی کان عاشقان صادق بنوشند

همه باید کز آن سرّ کم خروشند