باز دگر باره مهر ماه در آمد

جشن فریدون آبتین به بر آمد

عمر خوش دختران رز به سر آمد

کشتنیان را سیاستی دگر آمد

دخترکان سیاه زنگی‌زاده

پیش وضیع و شریف روی گشاده

مادرشان هیچگون به دایه نداده

وز در گهواره‌شان به در ننهاده

دخترکان بیست بیست خفته به هر سو

پهلو بنهاده بیست بیست به پهلو

گیسو در بسته بیست بیست به گیسو

گیسوشان سبز و گیسو از سر زانو

شیر دهدشان به پای، مادر آژیر

کودک دیدی کجا به پای خورد شیر؟

مادرشان سرسپید و جمله شده پیر

و ایشان پستان او گرفته به زنجیر

مادرتان پیر گشت و پشت به خم کرد

موی سر او سپید گشت و رخش زرد

تا کی ازین گنده‌پیر، شیر توان خورد

سرد بود لامحاله هر چه بود سرد

آنگه رزبانش را بخواند دهقان

دو پسر خویش را، دو پسر رزبان

هر یک داسی بیاورند یتیمان

برده به آتش درون و کرده به سوهان

نادره‌تر آنکه طفلکان نخروشند

خون ز گلو بر نیاورند و نجوشند

وان کشندگان سختکوش بکوشند

پس به کواره فرو نهند و بپوشند

آنگه آرند کشته را به کواره

بر سر بازارکان نهند به زاره

آید بر کشتگان هزار نظاره

پره کشند و بایستند کناره

بلکه بخرند کشته را ز کشنده

گه به درشتی و گه به خواهش و خنده

ای عجبی تا بوند ایشان زنده

نایدشان مشتری تمام و بسنده

زود بخرندشان ز حال نگشته

هرگز که خریده بود دختر کشته!

کشته و برکشته چند روز گذشته

در کفنی هیچ کشته را ننبشته

باز لگد کوبشان کنند همیدون

پوست کنند از تن یکایک بیرون

به سرشان برنهند و پشت و ستیخون

سخت گران سنگی از هزار من افزون

چون به خم اندر ز خشم او بخروشد

تیر زند بی‌کمان و سخت بکوشد

مرد سر خمش استوار بپوشد

تا بچگان از میان خم بنجوشد

چون بنشیند زمی معنبر جوشه

گوید کایدون نماند جای به نوشه

در فکند سرخ مل به رطل دو گوشه

روشن گردد چهار گوشهٔ گوشه

بار خدای جهان خلیفهٔ معبود

نیکو مولود و نیک طالع مولود

گویی محمود بود بیش ز مسعود؟

نی‌نی مسعود هست بیش ز محمود

باش! که آن پادشه هنوز جوانست

نیمرسیده یکی هزبر دمانست

این رمهٔ گوسفند سخت کلانست

یک تنه تنها بدین حظیره شبانست

گرگ یکایک توان گرفت، شبان را

صبر همی‌باید این فلان و فلان را

هر که همی‌خواهد از نخست جهان را

دل بنهد کارهای صعب و گران را

عاقبت کار نیک باید فردا

عاقبت کار، نیک باشد حقا

روی نهاده‌ست کار شاه به بالا

دیدهٔ ما روشنست و کار هویدا

مملکت خانیان همه بستاند

بر در ما چین خلیفتی بنشاند

مرز خراسان به مرز روم رساند

لشگر شرق ار عراق در گذراند

زود شود چون بهشت گیتی ویران

بگذرد این روزگار سختی از ایران

روی به رامش نهد امیر امیران

شاد و بدو شاد این خجسته وزیران

ای ملک! ایزد جهان برای تو کرده‌ست

ما همه را از پی هوای تو کرده‌ست

هر چه بکرد ای ملک سزای تو کرده‌ست

نیکوکاری که او به جای تو کرده‌ست

هر چه تو اندیشه کردی ای ملک از پیش

آنهمه ایزد ترا بداد و از آن بیش

هر چه بخواهی کنون بخواه و میندیش

کت برساند به کام و آرزوی خویش

بنشین در بزم بر سریر به ایوان

خرگه برتر زن از سرادق کیوان

در کن ز آهنگ رزم خصم زمیدان

درگذر این تیر دلشکاف ز سندان

سال هزاران هزار شاد همی‌باش

یاد همی دارمان و یاد همی‌باش

با دهش دست و دین و داد همی‌باش

میر همی‌باش و میرزاد همی‌باش