شب از دور آتش جهان می نمود

تو گفتی همین است و نزدیک بود

در آن مرغزاران بسی میوه بود

ز پاکی و خوبی همه نابسود

سپهبد چو بشنید برجست زود

بپوشید جوشن به کردار دود

برآید به ما داستانی شود

که هرکس که این داستان بشنود

ز ما نیز بر وی فراوان درود

درودی که مهرش بود تار و پود

چوگرشسب خود در جهان کس نبود

که با او توانست رزم آزمود

ز شمشیر و از جوشن و درع و خود

ز برگستوان آنچه شایسته بود

سبک بار کردند چیزی که بود

وز آنجا برفتند مانند دود

به جام بلور از نکویی که بود

چنان چون به چشم بزرگان نمود

چو آن گور از دست آن در ربود

بیامد دگر باره برسان دود

همه سر به سر لعل و فیروزه بود

ز یاقوت و از گوهر نابسود

نبیره فرود آمد از اسپ،زود

نیا را فراوان ستایش نمود

فرامرز چون نام اوکرد زود

فرستاده ای کرد مانند دود

مرا رای فرخ چنان ره نمود

کزایدر شوی باز کابل چو دود

بدین دودمان هرگز انده نبود

به گردون رسیدست این درد و دود

سواری یکی نیزه بنهاد زود

به باره برآمد به کرداردود

همان گاه برخاست جاماسب زود

بیامد به نزدیک بهمن چودود

به دل گفت داننده اکنون بود

که پیرامن زال،پرخون شود

بگفت این و پس جنگ را زان نمود

برآمد زجا اسب،مانند دود

بدان روی کو خنگ را ره نمود

برآورد از آن روی،یکباره دود