درین سال،شاه جهان کدخدای

فرستاده ای گرد وپاکیزه رای

کجا نام او بود گرزسپ شیر

هم از تخم کشواد گرد دلیر

ابا نامور صد هزار از گوان

دلیران وگردان روشن روان

فرستاد تا پهلوان زاده را

سپهبد فرامرز آزاده را

بیاید به نزدیک آن بارگاه

به دیدار او شاد گردد سپاه

یکی نامه فرمود با رای و پند

به نزد سپهبد یل زورمند

یکی نامه درون این چنین کرد یاد

که ای پهلوان زاده با نژاد

تو شاخی واز تخمه پیل تن

همان سرفرازی به هر انجمن

بسی گرد گیتی بپیموده ای

به یک روز،جایی نیاسوده ای

بیابان و هامون و دریا وکوه

همانا که گشتی از ایشان ستوه

چو با دیو و با شیر جستی نبرد

شب وروز ناسوده ای ا زکارکرد

چه کردی چه بویی به گرد جهان

که گیتی نخواهد گشادن میان

اگربس بکوشی و رنج آوری

هنوز ار مزارش یکی نشمری

گه آمد که سر سوی ایران نهی

به فرخنده فالی و روز بهی

بیابی خود ولشکرنامدار

نیاز است از چهرت ای کامکار

چو نامه بخوانی هم اندر شتاب

اگر تشنه باشی مکن رای آب

چو باد اندرآور سپه را زجای

بدین بارگه آی وجایی مپای

که هنگام رزمست و کین خواستن

سوی مرز توران بیاراستن

فرستاده شاه ایران زمین

چو باد دمان اندر آمد به زین

همی راند با نامور صد سوار

به فرمان فیروزگر شهریار

چوآمد به نزدیکی مرز چین

یکی دشت خوش دید و خرم زمین

یکی چشمه بود اندر آن پهن دشت

که از خرمی دیده ها خیره گشت

همه سنگ از لعل و آبش چو در

نمودی همه ساله آن چشمه،پر

به نزدیک چشمه فرودآمدند

بدان جای خرم یکی دم زدند

گذار فرامرز گردن فراز

درآن بیکران راه دور ودراز

به ده روز از آن چشمه بد دورتر

زگرز سپ واز لشکرش بی خبر

همی بود گرزسپ بر چشمه سار

بدان تا برآساید از روزگار

چویک هفته بگذشت آن جایگاه

بیامد فرامرز لشکر پناه

به دل شادمان گشت گرزسپ شیر

به دادار برآفرین کرد دیر

زاسب اندرآمد فرامرز گو

سوار سرافراز با ارزگو

گوان را یکایک به بر درگرفت

زکار جهان پرسش اندر گرفت

هم از باب وهم شهریار جهان

زگردان ایران،کهان ومهان

یکایک بپرسید از آن نامدار

که هستند با خرمی کامکار

بدوگفت گرزسپ کای پهلوان

درستند وشادند و روشن روان

پس آن نامه شاه ایران زمین

فرامرز را داد و کرد آفرین

فرامرز چو نامه شه بخواند

هم اندر زمان سوی ایران براند

دو منزل یک کرد و آمد دوان

ابا نامداران وفرخ گوان

بدین گونه تا نزد قنوج شاه

بپیمود گردان شب و روز راه

پس آنگه به گرز سپ فرمود شیر

که ای نامور پهلوان دلیر

تو را رفت باید به نزدیک شاه

به آگاهی از بنده نیک خواه

بگویی که آن رنج دیده رهی

جدا مانده از پیش تخت مهی

به رنج آمد از راه دور ودراز

به قنوج یک هفته مانده فراز

چوگردد تن آسان سرمهر وماه

گرازان بیاید به نزدیک شاه

از آن پس فراوان ز اسپ ودرم

زدینار و دیبا زهر بیش وکم

به گرزسپ داد وبه ایرانیان

همه سربه سر گشت از اوشادمان

از آن سوی،گرزسپ شد پیش شاه

وزآن روی دیگر گو رزمخواه

بیامد بر خسرو هندوان

چوآگاه شد رای روشن روان

چو دیدار شد رای با پهلوان

به اسپ اندر آمد به دل شادمان

فراوان بپرسید رای برین

که ای شیردل پهلوان گزین

برفتی و ما را سپردی به غم

همه روز از آرزو دل دژم

سوی شهر قنوج رفتند شاد

همه جان پر از مهر ودل پر زداد

یکی ماه با رامش و بزم وسور

برآسود و بی غم شد از راه دور

سرمه برآراست و آمد به در

سوی زابلستان،یل پرهنر

چوآگاهی او به دستان رسید

دل زال گفتی به بر برتپید

نبیره پذیره بیامد به راه

ز زابلستان با فراوان سپاه

سه روزه بر شهر بازآمدند

به دیدار او با نیاز آمدند

چو روی پدر دید دستان سام

فرود آمد از چرمه تیزگام

نبیره فرود آمد از اسپ،زود

نیا را فراوان ستایش نمود

به بر درگرفتش جهاندیده زال

همی گفتش ای پهلو بی همال

به تنگست مام ونیا وپدر

چگونه بد ای گرد خورشید فر

که مارا شب وروز از آرزوی

نه پروای نخجیر بود ونه گوی

سر و روی و چشم و برش بوسه داد

بدو گفت کای باب فرخ نژاد

به جان و سر شاه ایران زمین

به خاک سیاوخش با آفرین

که من روز وشب پیش یزدان پاک

نیایش کنان بوسه دادم به خاک

مگر باز بینم یکی چهر زال

همان شاه وهم رستم بی همال

بدوگفت زال ای گو بافرین

چه کردی به هندوستان و به چین

فرامرز تا آسمان تیره گشت

همی گفت هر گونه ای سرگذشت

زکردار سیمرغ و شهر برنج

زدریای ژرف و زهرگونه رنج

همان اژدر وگرگ و شیر ژیان

زپتیاره و دیو واز جادویان

زهر چیزکامد به راه اندرش

زگفتار وکردار از لشکرش

همی گفت ودستان بدو داد هوش

بسی آفرین کرد بر شیر زوش

بدو گفت زال ای نبرده سوار

زهنگام گرشسب و سام سوار

به گیتی کس این رنج وسختی ندید

نه از کار دیده بزرگان شنید

که برتو گذشت ای گو نیک بخت

که بادی همه ساله با تاج وتخت