ندانست ایچ کس کاو را چه بوده‌ست

چه بد دیده‌ست و چه رنج آزموده‌ست

دگر آن را که روزی با تو بوده‌ست

ترا دیده‌ست یا نامت شنوده‌ست

ای بزرگی که پایه قدرت

همچو خورشید بر فلک سوده ست

مفلس از جود تو غنی گشته ست

رنجه از جاه تو برآسوده ست

صیقل عدل تو به تیغ هنر

[...]

محتشم زاد و محتشم دوده ست

به همه وقت محترم بوده ست

هر کجا عدل روی بنموده‌ست

نعمت اندر جهان بیفزوده‌ست

زانکه در تربه سیّد آسوده‌ست

تا نیابت به شیخ فرموده‌ست

چنین گفت او که استادیم بوده‌ست

که دایم راه رفته‌ست و نموده‌ست

دو عالم گرچه عالی می‌نموده‌ست

دو چشمهای هستی تو بوده‌ست

چو اینجا عشق نقش خود نمودهست

ابا خود بیشکی گفت و شنودهست

ز عین دید خود دیدار بوده‌ست

منم این دم نمودار نموده‌ست

لیک سرّی اندر او موجود هست

دردل آن سرّی از معبود هست

پناه و مقصد اهل هنر صفیّ الدّین

تویی که همَّت تو سر بر آسمان سوده ست

هر آن صفت که ز جیب فنا برآرد سر

به عمر دامن جاهت بدان نیالوده ست

قلم که دایم و صّافی کمال تو کرد

[...]

عناب لبت رنگ زخم بر بوده ست

عنابی چشم من از آن نغنوده ست

عناب که فضله های خون بنشاند

عناب لبت خون دلم بفزوده ست

سه روز رفت کز آسیب مرگ آن دلبر

مرا جگر زره دیدگان بپالوده ست

از آن زمان که رخش زیر خاک بنهفته ست

دلم ز رنج تفکر دمی نیاسوده ست

که آن دو لاله رویش چگونه پژمرده ست

[...]

بهار غالیه در دامن صبا سوده ست

به بوستان ز گل و لاله توده بر توده ست

ز ششرم بخشش ابر آفتاب رخ بنهفت

چنان که پیش کسی پیش روی بنموده ست

میان غنچه و گل هیچ کس نمی گنجد

[...]

گفت هیهات این چه بیهوده ست

هر که گفته ست باد پیموده ست

باز پرسید کین که افزوده ست

حیرت ما کجا و کی بوده ست

قانع از رنج طلب آسوده ست

طامع اندر طلب بیهوده ست

به خوابم روی زیبا وی نموده ست

شکیب از جان شیدا وی ربوده ست

که این همسایه آن فرق بوده ست

جهانی بر زمینش فرق سوده ست