به رویین دژاندر مر او را دهند

همه بارش از دشت بر سر نهند

یکی بدره آگنده او را دهند

سپاسی به شاه جهان برنهند

همه گنج‌ها زیر دامن نهند

بمیرند و کوشش به دشمن دهند

به دو روز نامه به دژها نهند

یکی نامه گنجور ما را دهند

فرستاد تا هیربد را دهند

که در پیش آتشکده برنهند

بجنگ اندرون مرد را دل دهند

نه بر آتش تیز بر گل نهند

که گر سر ستانند و گر سر دهند

چو ترگ دلیران به سر برنهند

تا تو توئی تو را به حق ره ندهند

چون بی تو شدی زدیده بیرون ننهند

رزبان گفت که این لعبتکان بیگنهند

هیچ شک نیست که از نسبت خورشید و مهند

از سوی ناف و ز پشت دو گرانمایه شهند

عیبشان نیست اگر مادرکانشان سیهند

همانا که ایشان ز ما آگهند

همی کار سازند یا در دهند

سمن عارضان رخ چو زینت دهند

به گل برگ بر خال عنبر نهند

چنین داد پاسخ که دیوان دَهَند

که اندر تنِ مردم گمرهند

در او راه و آیین نیکو نهند

به درویش و بیچاره بخشش دهند

عشاق اگر دو کون پیش تو نهند

مفلس مانند و از خجالت نرهند

من عاشق دلسوخته جانی دارم

پیداست درین جهان به جانی چه دهند

همه عطار شکل و ناک دهند

همه بزاز روی و دلق زهند

خلق از این غم به جمله باز رهند

که ز افعال مایهٔ گنهند

دو ازین هفتگانه نحس نهند

در همه وقتها بَد و تبهند

تا با تو تویی ترا به خود ره ندهند

چون بی‌تو شدی زدیده بیرون ننهند.

تا با تو تویی ترا بحق ره ندهند

چون بی‌تو شدی ز دیده بیرون ننهند

همان زیرکان را که کار آگهند

بیاور اگر صد و گر پنجهند