که برگیرد آن راکه تو افگنی

که پیوندد آن را که تو بشکنی

نگر تا تو دیوار او نفگنی

دل و پشت ایرانیان نشکنی

ازین دو یکی را همی‌بشکنی

روان و خرد را به پا افگنی

تو هم یک سواری اگر ز آهنی

همی کوه خارا ز بن برکنی

نگر نامور طوس را نشکنی

ترا آن به آید که اسپ افگنی

گر ایدونک گویم که تو بدتنی

بد اندیش وز تخم آهرمنی

بکشتی و تا بوده‌ای بدتنی

نه از آدم از تخم آهرمنی

در اقبال و در فضل و در هر فنی

جهانیست در زیر پیراهنی

نیارست می خواستش بزنی

که بر مال خویشش نبد ایمنی

پدر نه و مادر نه و خال نی

شب و روز خوارا جز از خاک نی

که خواهی به گلشاه اگر همتنی

طلاقش دهم تا کنی برزنی

ای دوستی نموده و پیوسته دشمنی

درشرط ما نبود که با من تو این کنی

دل پیش من نهادی و بفریفتی مرا

آگه نبوده‌ام که همی دانه افکنی

پنداشتم همی که دل از دوستی دهی

[...]

ای شده مشغول به ناکردنی،

گرد جهان بیهده تا کی دنی؟

آهن اگر چند گران شد، تورا

سلسله بایدت ازو ده منی

چونکه نشوئی به خرد روی جهل

[...]

معبود خودی وعابد خویشتنی

زیرا که برای خود کنی هر چه کنی

به پنجم پسر باز گرد اوژنی

بود اژدهاکش هژبر افکنی

سه مغفر ز زر چون مه از روشنی

به زر صد پرند آور روهنی

به رخسار او ماه تابنده نی

چو شیرین لب لعل او قند نی

که در پرده دوستی دشمنی

توان کرد هنگام مرد افکنی

کنون او ز بد خویی و بد تنی

پدیدار کرده است اهریمنی

که چون تو سواری هژبر افکنی

سرافرازگردی و شیر اوژنی