ای همه سیرت تو هنگ و ثبات

چه کنم بی‌ثبات و بی‌هنگم

گر خطایی برفت بر قلمم

هست از آن شرم چون قلم رنگم

تا نگویی که شعر نیرنگیست

[...]

اندازد در دَمِ نهنگم

تا باز رهد جهان ز ننگم

که زین سان خرد اندازید سنگم

ز سنگ مه مگردانید لنگم

نه خوش دارد شراب لاله رنگم

نه در گیرد به گوش آواز چنگم

سخن در جان همی گوید خدنگم

جگر خوردن چه میداند پلنگم؟

چون اجل در کشد به خود تنگم

بنه این جام بر سر سنگم

شدم دیوانه وان طفل پری پیکر نزد سنگم

کنون زین غصه چون دیوانگان با خویش در جنگم

رو ای شادی خدا را جانب ارباب عشرت شو

که نبود جای جز غم های او را در دل تنگم

نخواهم جز قیامت خاستن چون کوهکن زینسان

[...]

دردا که درآمد به درت پای به سنگم

شد پای گذشتن ز سر کوی تو لنگم

دربسته و دیواربلند است برون آ

کز تنگدلی با در و دیوار به جنگم

اول رخ من زرد شد آنگاه به خون سرخ

[...]

شده پا شاخ شاخ از زخم سنگم

نه پای سیر نی رای درنگم

من خود ز همه جهان به تنگم

با هر که نه او بود به جنگم

آن را که ببرد نام و ننگم

بر جام شرف فکند سنگم

چونی هر چند از درد جدایی ناتوان رنگم

شود از ناله هر دم تیز تر سوی تو آهنگم

دلم را از جمالت پرده ی هستی بود مانع

ز محرومی کنون با هستی خود بر سر جنگم

چو می گویم غم خود با کسی بی غنچه ی لعلت

[...]

او اگر شیشه است من سنگم

او اگر آینه‌ست من زنگم

بکش از خنجر کین بی‌درنگم

که من هم پر ز عمر خود به تنگم

بده ساقی شراب لعل رنگم

سراسر بشکن این بتها به سنگم

گهی هشیار و گه مست و ملنگم

قلندر مشربم ابدال رنگم

نهنگ بحر عشقم لیک افسوس

که از عشق تو در کام نهنگم

رسانم تا بدامان حبیب هجران

[...]

صوفیان را شده ز آهنگم

تار تسبیح، رشته ی چنگم

از گل و لاله فیض نتوان برد

غیر می نیست از کسی رنگم

شد بهار و چو سبزه ی صحرا

[...]

منم که با می و مطرب همیشه در جنگم

چو شمع می دهد از حال من خبر، رنگم

ز باغ، خنده ی گل کبک را به کوه جهاند

مرا چو غنچه ندانم چه شد که دلتنگم

به فیض بخشی ره بین، که می کشد از دور

[...]

ز بوی باده گلرنگ می پرد رنگم

ز برق شیشه می آب می شود سنگم

چرا دلیر نباشد غنیم در جنگم

که تا به شیشه رسد آب می شود سنگم

به آب گوهر من غوطه می خورد خورشید

[...]

برون شد کوه را دامن ز چنگم

که چون فرسنگ، آمد پا به سنگم