با بخل بود به غایتی پیوندت

کز قوت حکایتی کند خرسندت

وینک ز بلای بخل تو ده سالست

تا نشخور شیر می‌کند فرزندت

جهان روشن به روی صبح‌خندت

فلک در سایهٔ سرو بلندت

زهی ماه در مهر سرو بلندت

شکر در گدازش ز تشویر قندت

جهان فتنه بگرفت و پر مشک شد هم

چو بگذشت بادی به مشکین کمندت

سر زلف پر بند تو تا بدیدم

[...]

کنون چون دیده آمد بنده بندت

شدم چون بند بندت مستمندت

گرم آزاد گردانی ز بندت

در آموزم سه حرف سودمندت

که تا من چون برون آیم ز بندت

شبانروزی شکر چینم ز قندت

به خسرو گفت سخت افتاد بندت

نیاید هیچ پندی سودمندت

اگر خلقان همه دشمن شوندت

چو او خواهی کجا باشد گزندت

پس آنگه خط مردودی کشندت

بقعر دوزخ تابان برندت

وگرگوئی بکشتن می‌کشندت

بگویندت توئی رافض برندت

اگر طاعت کنی بیرون برندت

چو مردان عیان خلعت دهندت

با هر ان کو فتاد پیوندت

کند از بپر خود زبان بندت

با هر آن کو فتاد پیوندت

کند از بر خود زبان بندت

دل هر که صید کردی نکشد سر از کمندت

نه دگر امید دارد که رها شود ز بندت

به خدا که پرده از روی چو آتشت برافکن

که به اتفاق بینی دل عالمی سپندت

نه چمن شکوفه‌ای رست چو روی دلستانت

[...]

تو را تا با تو باشد چون و چندت

نباشد راه درویشی پسندت

بروتی بر جهان زن کین زبون گیر

ندارد جز برای ریشخندت

دمی گر یا تو در سازد دگر دم

[...]

صفتی ست آب حیوان، زدهان نوشخندت

اثری ست جان شیرین، ز لبان همچو قندت

به کدام سرو بینم که ز تو صبور باشم

که دراز ماند در دل هوس قد بلندت

به خزان هجر مردم، چه کمت شود که ما را

[...]

شنیدم کانچنان گشت ارجمندت

که شد پابوس او سرو بلندت

ور بر دهد این درخت قندت

و آوازه چو من شود بلندت

به دو گیسوی مشک پیوندت

به دو چشم سیاه دلبندت

به حدیث حیات پیوندت

به جگر گوشگان دلبندت