اگر عقلت مرا نیکو بسنجد

بداند کاین سخن در من نکنجد

مگو چیزی که در دانش نگنجد

خرد او را به یک جو بر نسنجد

صفتش را حدوث کی سنجد

سخنش در حروف کی گنجد

شرع رادست عقل کی سنجد

عشق در ظرف حرف کی گنجد

که تواند که دانهٔ کنجد

در دبهٔ روغنی دو من گنجد

مرا ز غیبت خاقانی و خریش چه باک؟

چون او به نزد دل من کم از جوی سنجد

و گر برنجم ازو هم شگفت نیست از آنک

که گُربه عطسه شیرست و شیر ازو رنجد

وان پشت که بار کس نسنجد

بر پشت زمین زنی‌، برنجد

در نای گلوم نان نگنجد

گر زانکه فرو برم برنجد

همگی را جهت کجا سنجد‌؟

در احاطت جهت کجا گنجد‌؟

زهی وحدت که موئی در نگنجد

در آن وحدت جهان موئی نسنجد

سبوی آب در دریا چه سنجد

ولی درکوزهٔ کوچک نگنجد

زهی وحدت که مویی درنگنجد

در آن وحدت جهان مویی نسنجد

میان ما فلک مویی بسنجد

که گر خود موی گردد در نگنجد

بگو تا عقل پیش او چه سنجد

چنان ذاتی کجا در عقل گنجد

حقیقت کفر کی با دین بگنجد

مر این عاقل بیک موئی نسنجد

درون کعبه این سرّ درنگنجد

فلک اینجا به یک کنجد نسنجد

بجز تو هیچ چیزی درنگنجد

همه پیشم به جو سنگی نسنجد

خوشا آن دم که آدم در نگنجد

جهان موئی در آن لحظه نسنجد

بجز من هیچ در پیشش نگنجد

دو عالم نزد او موئی نسنجد

در آن دم هشت جنت در نگنجد

همه کون و مکان موئی نسنجد