چون حاصل عمر تو فریبی و دمیست

زو داد مکن گرت به هر دم ستمیست

مغرور مشو به خود که اصل من و تو

گردی و شراری و نسیمی و نمیست

در چشم من از آتش عشق تو نمیست

در جان من از شادی خصم تو غمیست

با خصم منت همیشه دمسازی چیست؟

یا رب مپسند، کآشکارا ستمیست

چنین گفت کاین خوابگاه این زمیست

برو خفتگانیم هرچ آدمیست

سبکسار بودن نه از مردمی‌ست

از این بادساری که را خرّمی‌ست؟

هر کسی را به قدر خود قدمی‌ست

نان میده نه قوت‌ِ هر شکمی‌ست

چاشنی گیر آسمان زمی‌ست

میزبان فرشته آدمی‌ست

اساسی که در آسمان و زمیست

به اندازهٔ فکرت آدمیست

به هر بوم و هر کشوری گر زمی‌ست

ببینم که خوشدل کدام آدمی‌ست

شاددلم زانکه دلِ من غمی‌ست

کامدن غم سبب خرمی‌ست

هر گل رنگین که به باغ زمی‌ست

قطره‌ای از خون دل آدمی‌ست

آنکه در صورت بمعنی عالمیست

زافرینش آفرینش هر دمیست

این چنین جودی که جان عالمی ست

در بر جود تو یارب شبنمی ست

هر یکی از ما مسیح عالِمیست

هر الم را در کفِ ما مرهمیست

این چنین خاصیتی در آدمیست

مهر حیوان را کمست آن از کمیست

زانک محسوسات دونتر عالمیست

نور حق دریا و حس چون شب‌نمیست

سر خون و نطفهٔ حسن آدمیست

سابق هر بیشیی آخر کمیست

آنکه او موقوف حالست آدمی‌ست

کاو به‌حال افزون و گاهی در کمی‌ست

گفت لقمان صبر هم نیکو دمیست

که پناه و دافع هر جا غمیست

بلک طبعا خصم جان آدمیست

از هلاک آدمی در خرمیست

دل امین بارگاه محرمیست

دل اساس کارگاه آدمیست