چو گریبان کوه و دامن دشت

از ترازوی صبح پر زر گشت

روز یکشنبه آن چراغ جهان

زیر زر شد چو آفتاب‌ِ نهان

جام زر بر گرفت چون جمشید

تاج زر برنهاد چون خورشید

بست چون زرد گل به رعنایی

کهربا بر نگین صفرایی

زر فشانان به زرد گنبد شد

تا یکی خوشدلی‌ش در صد شد

خرمی را در او نهاد بنا

به نشاط می و نوای غنا

چون شب آمد‌، نه شب که حجله ناز

پردهٔ عاشقان خلوت‌ساز

شه بدان شمع شکر‌افشان گفت

تا کند لعل بر طبرزد جفت

خواست تا سازد از غنا سازی

در چنان گنبدی خوش آوازی

چون ز فرمان شه گزیر نبود

عذر یا ناز دل‌پذیر نبود

گفت رومی‌عروس‌ِ چینی‌ناز

کای خداوند روم و چین و طراز

تو شدی زنده‌دار جان ملوک

عز نصره خدایگان ملوک

هرکه جز بندگیت رای کند

سر خود را سَبیل پای کند

چون دعا را گزارشی سره کرد

دَم خود را بخور مجمره کرد

گفت شهری ز شهرهای عراق

داشت شاهی ز شهریاران طاق

آفتابی به عالم‌افروزی

خوب چون نوبهار نوروزی

از هنر هرچه در شمار آید

وان هنرمند را به کار آید

داشت با آن همه هنرمندی

دل نهاد از جهان به خرسندی

خوانده بود از حساب طالع خویش

تا نباشد بلا و درد سریش

همچنان مدتی به تنهایی

ساخت با یک‌تنی و یکتایی

چاره آن شد که چار و ناچارش

مهربانی بود سزاوارش

چندگونه کنیز خوب خرید

خدمت کس سزای خویش ندید

هریکی تا به هفته‌ای کم و بیش

پای بیرون نهادی از حد خویش

سر برافراختی به خاتونی

خواستی گنج‌های قارونی

بود در خانه گوژپشتی پیر

زنی از ابلهان‌ِ ابله‌گیر

هر کنیزی که شه خریدی زود

پیره‌زن در گزاف دیدی سود

خواندی آن نو خریده را از ناز

بانوی روم و نازنین طراز

چون کنیز آن غرور دیدی پیش

باز ماندی ز رسم خدمت خویش

ای بسا بوالفضول کز یاران

آورَد کبر در پرستاران

منجنیقی بود به زیور و زیب

خانه‌ویران‌کن عیال‌فریب

شاه چندان که جهد بیش نمود

یک کنیزک به جای خویش نبود

هرکه را جامه‌ای ز مهر بدوخت

چونکه بد‌مهر دید باز فروخت

شاه بس کز کنیزکان شد دور

به کنیزک‌فروش شد مشهور

از برون هر کسی حسابی ساخت

کس درون حساب را نشناخت

شه ز بس جستجوی تافته شد

بی مرادی که باز یافته شد

نه ز بی‌طالعی به زن بشتافت

نه کنیزی چنانکه باید یافت

دست از آلوده‌دامنان می‌شست

پاک‌دامن جمیله‌ای می‌جست

تا یکی روز مرد برده‌فروش

برده‌خر شاه را رساند به گوش

کآمده‌ست از بهار‌خانهٔ چین

خواجه‌ای با هزار حورالعین

دست ناکرده چند‌گونه کنیز

خلخی دارد و ختایی نیز

هریک از چهره عالم‌افروز‌ی

مِهر‌ساز‌ی و مهربان‌سوز‌ی

در میانه کنیزکی چو پری

برده نور از ستارهٔ سحری

سفته‌گوشی چو دُر ناسفته

در فروشش بها به جان گفته

لب چو مرجان ولیک لؤلؤ‌بند

تلخ‌پاسخ ولیک شیرین‌خند

چون شکر ریز خنده بگشاید

خاک تا سال‌ها شکر خاید

گرچه خوانش نوالهٔ شکر‌ست

خلق را زو نوالهٔ جگر‌ست

من که این شغل را پذیره شدم

زان رخ و زلف و خال خیره شدم

گر تو نیز آن جمال و دلبندی

بنگری‌، فارغم که بپسندی

شاه فرمود کاورَد نخاس

بردگان را به شاه برده‌شناس

رفت و آورد و شاه در همه دید

با فروشنده کرد گفت و شنید

گرچه هریک به چهره ماهی بود

آنکه نخاس گفت‌، شاهی بود

زانچه گوینده داده بود خبر

خوب‌تر بود در پسند نظر

با فروشنده گفت شاه ‌«بگوی

کاین کنیزک چگونه دارد خوی‌؟‌

گر بدو رغبتی کند رایم

هرچه خواهی بها بیفزایم‌»

خواجهٔ چین گشاده کرد زبان

گفت کاین نوش‌بخش‌ِ نوش‌لبان

جز یکی خوی زشت و آن نه نکوست

که‌آرزو خواه را ندارد دوست

هرچه باید ز دلبری و جمال

همه دارد چنانکه بینی حال

هرکه از من خرد به صد نازش

بامدادان به من دهد بازش

کاورَد وقت‌ ِ آرزو‌خواهی

آرزو‌خواه را به جان‌کاهی

وانکه با او مکاس بیش کند

زود قصد هلاک خویش کند

بد پسند آمده‌ست خوی کنیز

تو شنیدم که بد پسندی نیز

او چنین و تو آنچنان بگذار

سازگاری کجا بود در کار‌‌؟

از من او را خریده گیر به ناز

داده گیرم چو دیگرانش باز

به که از بیع او بداری دست

بینی آن دیگران که لایق هست

هرکه طبعت بدو شود خشنود

بی‌بها در حرم فرستش زود

شاه در هرکه دید ازان پریان

نامدش رغبتی چو مشتریان

جز پری‌چهره آن کنیز نخست

در دلش هیچ نقش مهر نرُست

ماند حیران در آنکه چون سازد

نرد با خام‌دست چون بازد

نه دلش می‌شد از کنیزک سیر

نه ز عیبش همی‌خرید دلیر

عاقبت عشق سر گرایی کرد

خاک در چشم کدخدایی کرد

سیم در پای سیم‌ساق کشید

گنبد سیم را به سیم خرید

در‌ِ یک آرزو به خود در بست

کشت ماری وز اژدهایی رست

وان پری‌رو به زیر پرده شاه

خدمت اهل پرده داشت نگاه

بود چون غنچه مهربان در پوست

آشکارا ستیز و پنهان دوست

جز در‌ِ خفت و خیز که‌آن در بست

هیچ خدمت رها نکرد از دست

خانه‌داری و اعتماد سرای

یک‌یک آورد مشفقانه به جای

گرچه شاهش چو سرو بالا داد

او چو سایه به زیر پای افتاد

آمد آن پیره‌زن به دم دادن

خامهٔ خام را به خم دادن

بانگ بر زد بر آن عجوزه خام

کز کنیزیش نگذراند نام

شاه از آن احتراز کاو می‌ساخت

غور دیگر کنیزکان بشناخت

پیرزن را ز خانه بیرون کرد

به افسونگر نگر چه افسون کرد‌‌!

تا چنان شد به چشم شاه عزیز

که شد از دوستی غلام کنیز

گرچه زان ترک دید عیاری

همچنان کرد خویشتن‌داری

تا شبی فرصت آنچنان افتاد

کاتشی در دو مهربان افتاد

پای شه در کنار آن دلبند

در خزیده میان خز و پرند

قلعه آن در آب کرده حصار

و‌آتش منجنیق این بر کار

شاه چون گرم گشت از آتش تیز

گفت با آن گل گلاب‌انگیز

کای رطب‌دانهٔ رسیدهٔ من

دیدهٔ جان و جان دیدهٔ من

سرو با قامتت گیاه‌فشی

تشت مه با تو آفتابه‌کشی

از تو یک نکته می‌کنم درخواست

کانچه پرسم مرا بگویی راست

گر بود پاسخ تو راست عیار

راست گردد مرا چو قد تو کار

وانگه از بهر این دل‌انگیزی

کرد بر تازه گل شکرریزی

گفت وقتی چو زهره در تسدیس

با سلیمان نشسته بُد بلقیس

بودشان از جهان یکی فرزند

دست و پایش گشاده از پیوند

گفت بلقیس کای رسول خدای

من و تو تندرست سر تا پای

چیست فرزند ما چنین رنجور

دست و پایی ز تندرستی دور

درد او را دوا شناختنی‌ست

چون شناسی علاج‌‌، ساختنی‌ست

جبرئیلت چو آورد پیغام

این حکایت بدو بگوی تمام

تا چو از حضرت تو گردد باز

لوح محفوظ را بجوید راز

چاره‌ای کاو علاج را شاید

به تو آن چاره‌ساز بنماید

مگر این طفل رستگار شود

به سلامت امیدوار شود

شد سلیمان بدان سخن خوشنود

روزکی چند منتظر می‌بود

چونکه جبریل گشت هم‌نفسش

باز گفت آنچه بود در هوسش

رفت و آورد جبرئیل درود

از که؟ از کردگار چرخ کبود

گفت کاین را دوا دو چیز آمد

وان دو اندر جهان عزیز آمد

آنکه چون پیش تو نشیند جفت

هردو را راستی بباید گفت

آنچنان دان کزان حکایت راست

رنج این طفل بر تواند خاست

خواند بلقیس را سلیمان زود

گفته جبرئیل باز نمود

گشت بلقیس ازین سخن شادان

کز خلف خانه می‌شد آبادان

گفت برگوی تا چه خواهی راست

تا بگویم چنانکه عهد خداست

باز پرسیدش آن چراغ وجود

کای جمال تو دیده را مقصود

هرگز اندر جهان ز روی هوس

جز به من رغبت تو بود به کس؟

گفت بلقیس چشم بد ز تو دور

زانکه روشن‌تری ز چشمه نور

جز جوانی و خوبی‌ات کاین هست

بر همه پایگه تو داری دست

خوی خوش روی خوش نوازش خوَش

بزم تو روضه و تو رضوان فش

ملک تو جمله آشکار و نهان

مهر پیغمبریت حرز جهان

با همه خوبی و جوانی تو

پادشاهی و کامرانی تو

چون ببینم یکی جوان منظور

از تمنای بد نباشم دور

طفل بی‌دست چون شنید این راز

دست‌ها سوی او کشید دراز

گفت: ماما درست شد دستم

چون گل از دست دیگران رستم

چون پری دید در پری‌زاده

دید دستی به راستی داده

گفت کای پیشوای دیو و پری

چون هنر خوب و چون خرد هنری

بر سر طفل نکته‌ای بگشای

تا ز من دست و از تو یابد پای

یک سخن پرسم ار نداری رنج

کز جهان با چنین خزینه و گنج

هیچ بر طبع ره زند هوَسَت‌؟

که تمنا بود به مال کست‌؟

گفت پیغمبر خدای‌پرست

کانچه کس را نبود ما را هست

ملک و مال‌، خزینهٔ شاهی

همه دارم ز ماه تا ماهی

با چنین نعمتی فراخ و تمام

هرکه آید به نزد من به سلام

سوی دستش کنم نهفته نگاه

تا چه آرد مرا به تحفه ز راه

طفل کاین قصه گفته‌آمد راست

پای بگشاد و از زمین برخاست

گفت‌: بابا روانه شد پایم

کرد رای‌ِ تو عالم‌آرایم

راست گفتن چو در حریم خدای

آفت از دست برد و رنج از پای

به که ما نیز راستی سازیم

تیر بر صید‌، راست اندازیم

بازگو ای ز مهربانان فرد

کز چه معنی شده‌ست مهر تو سرد

من گرفتم که می‌خورم جگری

در تو از دور می‌کنم نظری

تو بدین خوبی و پری‌چهری

خو چرا کرده‌ای به بد مهری‌‌؟

سرو نازنده پیش چشمهٔ آب

بهتر از راستی ندید جواب

گفت در نسل ناستوده ما

هست یک خصلت آزموده ما

کز زنان هر که دل به مرد سپرد

چون به زادن رسید زاد و بمرد

مُرد چون هر زنی که از ما زاد

دل چگونه به مرگ شاید داد‌؟

در سر کام‌، جان نشاید کرد

زهر در انگبین نشاید خورد

بر من این جان از آن عزیز‌ترست

که سپارم بدانچه زو خطرست

من که جان‌دوستم نه جانان‌دوست

با تو از عیبه برگشادم پوست

چون ز خوان اوفتاد سرپوشم

خواه بگذار و خواه بفروشم

لیک من چون ضمیر ننهفتم

با تو احوال خویشتن گفتم

چشم دارم که شهریار جهان

نکند نیز حال خویش نهان

کز کنیزان‌ِ آفتاب‌جمال

زود سیری چرا کند همه سال‌؟

ندهد دل به هیچ دلخواهی

نبرَد با کسی به‌سر ماهی

هرکه را چون چراغ بنوازد

باز چون شمع سر بیندازد

بر کشد بر فلک به نعمت و ناز

بفکنَد در زمین به خواری باز

شاه گفت از برای آنکه کسی

با من از مهر بر نزد نفسی

همه در بند کار خود بودند

نیک پیش آمدند و بد بودند

دل چو با راحت آشنا کردند

رنج خدمت‌گری رها کردند

هر کسی را به قدر خود قدمی‌ست

نان میده نه قوت‌ِ هر شکمی‌ست

شکمی باید آهنین چون سنگ

که‌‌آسیا‌ش از خورش نیاید تنگ

زن چو مرد گشاده‌رو بیند

هم بدو هم به خود فرو بیند

بر زن ایمن مباش زن کاه است

بَرَدش باد هر کجا راه است

زن چو زر دید چون ترازوی زر

به جوی با جوی در آرد سر

نار کز نار دانه گردد پر

پخته لعل و نپخته باشد در

زن چو انگور و طفل بی‌گنه‌ست

خام سرسبز و پخته روسیه‌ست

مادگان در کده کدو نامند

خامشان پخته پخته‌شان خامند

عصمت زن جمال شوی بود

شب چو مه یافت ماهروی بود

از پرستندگان من در کس

جز خود آراستن ندیدم و بس

در تو دیدم به شرط خدمت خویش

که زمان تا زمان نمودی بیش

لاجرم گرچه از تو بی‌کامم

بی تو یک چشم‌زد نیارامم

شاه از این چند نکته‌های شگفت

کرد بر کار و هیچ در نگرفت

شوخ‌چشم از سر بهانه نرفت

تیر بر چشمه نشانه نرفت

همچنان زیر بار دلتنگی

می‌برید آن گریوه سنگی

کرد با تشنگی برابر آب

او صبوری و روزگار شتاب

پیرزن کان بت همایونش

کرده بود از سرای بیرونش

آگهی یافت از صبوری شاه

که بدان آرزو نیابد راه

عاجزش کرده نو رسیده زنی

از تنی اوفتاده تهمتنی

گفت وقت‌است اگر به چاره‌گری

رقص دیوان برآورم به پری

رخنه در مهد آفتاب کنم

قلعه ماه را خراب کنم

تا دگر زخم هیچ تیر زنی

نرسد بر کمان پیرزنی

با شه افسونگرانه خلوت خواست

رفت و کرد آن فسون که باید راست

در مکافات آن جهان‌افروز

خواند بر شه فسون پیرآموز

گفت اگر بایدت که کره خام

زیر زین تو زود گردد رام

کره رام کرده را دو سه‌بار

پیش او زین کن و به رِفق بخار‌

رایضانی که کره رام کنند

توسنان را چنین لگام کنند

شاه را این فریب‌، چست آمد

خشت این قالبش درست آمد

شوخ و رعنا خرید نوش‌لبی

مهره‌بازی‌کنی و بوالعجبی

برده‌پرور ریاضتش داده

او خود از اصل نرم‌سم زاده

با شه از چابکی و دمسازی

صد معلق زدی به هر بازی

شاه با او تکلفی در ساخت

به تکلف گرفته‌ای می‌باخت

وقت بازی در آن فکندی شست

وقت حاجت بدین کشیدی دست

ناز با آن نمود و با این خفت

جگر آنجا و گوهر اینجا سفت

رغبت آمد ز رشک آن خفتن

در ناسفته را به در سفتن

گرچه از راه رشک داده شاه

گرد غیرت نشست بر رخ ماه

از ره و رسم بندگی نگذشت

یک سر موی از آنچه بود نگشت

در گمان آمدش که این چه فن است

اصل طوفان تنور پیرزن است

ساکنی پیشه کرد و صبر نمود

صبر در عاشقی ندارد سود

تا شبی خلوت آن همایون‌چهر

فرصتی یافت با شه از سر مهر

گفت کای‌خسرو‌ِ فرشته‌نهاد

داور مملکت به دین و به داد

چون شدی راستگوی و راست‌نظر

با من از راه راستی مگذر

گرچه هر روز کان گشاید کام

اولش صبح باشد آخر شام

تو که روز ترا زوال مباد

شب تو جز شب وصال مباد

صبح‌وارم چو دادی اول نوش

از چه گشتی چو شام سرکه‌فروش‌؟

گیرم از من نخورده گشتی سیر

به چه انداختی‌ام در دَم شیر‌؟

داشتی تا ز غصه جان نبرم

اژدهایی برابر نظرم

کشتنم را چه در خورد ماری

گر کشی هم به تیغ خود باری

به چنین ره که رهنمون بودت‌؟

وین چنین بازی‌یی که فرمود‌ت‌؟

خبرم ده که بی‌خبر شده‌ام

تا نپرم که تیز پر شده‌ام

به خدا و به جان تو سوگند

که ازین قفل اگر گشایی بند

قفل گنج گهر بیندازم

با به‌افتاد شاه در سازم

شاه از آنجا که بود دربندش

چون که دید اعتماد سوگندش

حال از آن ماه مهربان ننهفت

گفتنی و نگفتنی همه گفت

کارزوی تو بر فروخت مرا

آتشی درفکند و سوخت مرا

سخت شد دردم از شکیبایی

وز تنم دور شد توانایی

تا همان پیرزن دوا بشناخت

پیرزن‌وارم از دوا بنواخت

به دروغم مزوری فرمود

داشت ناخورده آش مزور سود

آتش انگیختن به گرمی تو

سختی‌یی بد برای نرمی تو

نشود آب جز به آتش گرم

جز به آتش نگردد آهن نرم

گر نه ز آنجا که با تو رای منست

درد تو بهترین دوای منست

آتش از تو بود در دل من

پیرزن در میانه دودافکن

چون شدی شمع‌وار با من راست

دود دودافکن از میان برخاست

که‌آفتاب من از حمل شد شاد

کی ز بردالعجوزم آید یاد‌؟

چند ازین داستان طبع‌نواز

گفت و آن نازنین شنید به ناز

چون چنان دید ترک توسن‌خوی

راه دادش به سرو سوسن‌بوی

بلبلی بر سریر غنچه نشست

غنچه بشکفت و گشت بلبل مست

طوطی‌یی دید پُر شکر خوانی

بی‌مگس کرد شکر افشانی

ماهی‌یی را در آبگیر افکند

رطبی در میان شیر افکند

بود شیرین و چربی‌یی عجبش

کرد شیرین حوالت رطبش

شه چو آن نقش را پرند گشاد

قفل زرین ز دُرج قند گشاد

دید گنجینه‌ای به زر درخوَرد

کردش از زیب‌های زرین زرد

زردی است آنکه شادمانی ازوست

ذوق حلوای زعفرانی ازوست

آن چه بینی که زعفران زرد‌ست

خنده بین زانکه زعفران خورد‌ه‌ست

نور شمع از نقاب زردی تافت

گاو موسی بها به زردی یافت

زر که زرد است مایه طرب است

طین اصفر عزیز ازین سبب است

شه چو این داستان شنید تمام

در کنارش گرفت و خفت به‌کام