بپویید کاین مهتر آهرمن است

جهان آفرین را به دل دشمن است

گر این کودک از پاک پشت من است

نه از تخم بد گوهر آهرمن است

جهان پر ز بدخواه و پر‌دشمن است

همه مرز ما جای آهرمن است

که هومان یکی بدکنش ریمن است

به آورد و جنگ او چو آهرمن است

بدین مایه مردم کجا با من است

چه کوشم که گیتی پر از دشمن است

کنون نام من گفت تیغ من است

که لرزان ازین نام اهریمن است

به قلعه درون جای اهریمن است

که ویران از این دیو شهر من است

همه مال هندوستان از من است

تو را برده از راه اهریمن است

که از کین گذر کن که عم من است

کزین گونه آشوب اهریمن است

اگر دستِ من شاه را دشمن است

ببرّم، نگویم که دست من است

که این دیو چهره ز پشت من است

که گفتم نژادش ز آهرمن است

که آن بدگهر، شاه را دشمن است

نژاد و نیای وی آهرمن است

تویی که مهر تو در مهرگان بهار من است

که چهره تو گلستان و لاله زار من است

مرا ز کم شدن سبزه بس اثر نکند

چو خط سبز تو از سبزه یادگار من است

بهار و سرو و گل و سوسن ای بهار بتان

[...]

به یزدان که اهریمنش دشمن است

به زردشت کاو خصم اهریمن است

سنانْ چشم در راه ِ این دشمن است

گر آنجا منی‌، گُرز من صد من است

چون دلم از خوف خود ناایمن است

بر زفانم جمله جز یا مؤمن است

درگه ظالم چه جای مؤمن است

هرکه در آتش رود ناایمن است

که ای نیکبخت این نه شکل من است

ولیکن قلم در کف دشمن است

یکی سِفله را ده درم بر من است

که دانگی از او بر دلم ده من است

مرا دستگاهی که پیرامن است

پدر گفت میراث جد من است