صف از آتش تیغ برتافتند

ز کین کوس کینه فرو کوفتند

وزان پس هر دوان با هم بخفتند

گذشته حالها با هم بگفتند

ز شادی هر دو چون گل برشکفتند

گرفته دست هم در خانه رفتند

چو دیوان چهره از مردم نهفتند

به آیین زنان هر سه برفتند

بزرگان پیش شاهنشاه رفتند

یکایک حال او با شه بگفتند

سخنهایی که صد باره بگفتند

دگر باره همان از سر گرفتند

ز شادی هر دو چون گل بر شکفتند

میان قاقم و دیبا بخفتند

* آن بیخبران که دُرّ‌ِ معنی سُفتند،

در چرخ به انواعْ سخن‌ها گفتند؛

آگه چو نگشتند بر اَسرارِ جهان،

اول زَنَخی زدند و آخر خفتند!

تو نوازم که دیگران زُفتند

تو پذیرم که دیگران گفتند

چون به غرب فنا فرو رفتند

باز خود کامگان برآشفتند

این سخن جمله با علی گفتند

وین چنین فتنه هیچ ننهفتند

جمله اصحاب مر ورا گفتند

که چه بگذاشتی برآشفتند

گرچه الماس نطق می‌سفتند

با بیان تو مفتیان زفتند

آن کسانی که راه دین رفتند

چهره از تنگ خلق بنهفتند

ز من فربه‌تران کاین جنس گفتند

به بازوی ملوک این لعل سُفتند

چو شیرین نام صورت برد، گفتند

که آن تمثال را دیوان نهفتند

پرستاران به رفتن راه رفتند

به کهبد حال صورت باز گفتند

به دیده پیش تختش راه رفتند

به تلخی حال شیرین باز گفتند

همه در آشیان‌ها رخ نهفتند

ز رنجِ ماندگی تا روز خفتند

همان افسانهٔ دوشینه گفتند

همان لعل پرندوشینه سفتند