گُلاب و مُشک را در هم سِرِشتند.

وَز او بر پرنیان عهدی نِبِشتند؛

تو گفتی جنگیان کارنده گشتند

همه در چشم و دل پولاد کشتند

به کوه غور ماهم را بکشتند

چنان کشته در اشکفتی بهشتند

چون بدیدند زود برگشتند

در خوی و خون ورا نیاغشتند

از آن مجمر چو آتش گرم گشتند

سپندی سوختند و در گذشتند

زان مایه که طبع‌ها سرشتند

ما را ورقی دگر نوشتند

هر شیر که در دلش سرشتند

حرفی ز وفا بر او نوشتند

یاران سخن از لغت سرشتند

ایشان لغتی دگر نوشتند

هرچه فرمود عقل بنوشتند

پوست ناکنده دانه را کشتند

چون قدر مایه راه بنوشتند

وز خطرگاه کوه بگذشتند

ز چندان خلق کس آگه نگشتند

که چون پیدا شدند و چون گذشتند

چو بنوشتند و نامه درنوشتند

ز مشک و عنبرش مهری سرشتند

ز خون، شنگرف گفتی میسرشتند

همه شنگرف، اسبان مینوشتند

ز چندانی کسی آگه نگشتند

که چون پیدا شدند و چون گذشتند

طلبکار آمدند وبازگشتند

نمود سفل و علوی در نوشتند

که مردان ره از هرچه گذشتند

نه چون مرغان بیهش بازگشتند

ز خورد و خواب مردان در گذشتند

ره جانان بیک ره در نوشتند

بسی رفتند و دیگر بازگشتند

بساط فرش دیگر در نوشتند

چنانت عاشقان محبوس گشتند

که خود را هم بدست تو بکشتند

زتو گر زشت و گر خوبت سرشتند

همان آید که دی برتو نوشتند