یکی جفت پر مایه انگشتری

فروزنده چون بر فلک مشتری

چو از غالیه برگل انگشتری

همه زیر انگشتری مشتری

ز یاقوت وز تاج و انگشتری

ز دینار وز جامهٔ ششتری

یکی طوق روشن‌تر از مشتری

ز یاقوت رخشان دو انگشتری

گرانمایه هر گونه انگشتری

نگینش چو رخساره مشتری

برآن تخت زیبا ده انگشتری

چو رخساره زهره و مشتری

فراوان به انگشتش انگشتری

به چهره سهیل و به رخ مشتری

رعونت رها کرد بر مشتری

نگینی دگر زد بر انگشتری

دهانم گرو بست با مشتری

گرو برد کاو دارد انگشتری

عطارد که بیند در او مشتری

بدین مُهر بردارد انگشتری

به دستش در از رنگِ انگشتری

نگینی فروزنده چون مشتری

در خَم آن حلقه دل مشتری

تنگ‌تر از حلقه انگشتری

به در کرد ناگه یکی مشتری

به خرمایی از دستم انگشتری

برون کرد از انگشت انگشتری

نگینش فروزنده چون مشتری

برون کرد از انگشت انگشتری

نگینی فروزنده چون مشتری

سلیمان کند، بیندار مشتری؛

در انگشت سلمانت انگشتری

چو زد بوسه بر دست او مشتری

در انگشت او کرد انگشتری

نه بایع در آنجا و نه مشتری

که نامش نگارم در انگشتری

کند چون کنی میل انگشتری

در انگشت انگشتری مشتری

شه ز جا جست و گرفت انگشتری

گفت خرمای تورا من مشتری