نمودار گفتار من من بسم

بدین در نکوهیدهٔ هرکسم

بسازید جای شگفتی طلسم

که کس بازنشناسد او را به جسم

نبینم همی جنبش جان و جسم

نباشد جز از فیلسوفی طلسم

اگر پیشم آید جهان را بسم

اگر بر نیایم ازو ناکسم

ورا گفت جز تو نباید کسم

چو تو جفت یابم به ایران بسم

بدو گفت هین برنشین از پسم

گرامی‌تر از تو نباشد کسم

به جنگ شما خود نباید کسم

که من با شما پاک تنها بسم

به گرشاسب یاور نباید کسم

اگر اوست تنها من او را بسم

نی ام نیز تنها اگر بی کسم

که با من خدایست و یار او بسم

ای ز صورت چنانکه جان از جسم

دل ز وحدت چنانکه مرد از اسم

راستیها ز بیم بند و طلسم

روی پوشیده چون الف در بسم

مایه و پایهٔ مدارج اسم

علت و آلت مراتب جسم

همه را در جهان نه روح و نه جسم

در گرفته چو کودکان از بسم

خصم را رمح چون الق در بسم

چشمها کرده همچو جان در جسم

پای بر جای نیست همنفسم

چه کنم اوست دستگیر و کسم

در پی گرد کاروان غمش

از رسیلان نالهٔ جرسم

بر سر کوی او شبی گذرم

[...]

بر فزون است هر زمان هوسم

که رسم در پی تو یا نرسم

چون به بدخواهِ دولتِ تو رسم

گر به سگ دارمش لئیم کسم

من که ممدوح صد هزار کَسَم

از چه مدّاحیی تو را نه بسم

خوش است باده که باشد یکی حریف ظریف

ظریف نیست حریفی که بشمرد نفسم

چنین حریف طلب کن، چو یافته نشود

بیار باده که من خود حریف خویش بسم

از تو نیز ار بدین غرض نرسم

با تو هم بی غرض بود نفسم