سودت نکند به خانه در بنشستن

دامنت به دامنم بباید بستن

کان روز که دست ما به دامان تواست

ما را نتوان ز دامنت بگسستن

همیشه با خردمندان نشستن

سراسر پندشان را کار بستن

که نتوانی ز بند چرخ جستن

ز تقدیری که یزدان کرد رستن

بهین کاریست نام و ننگ جستن

زبان مردم بیگانه بستن

زمین را از گلاب و گل بشستن

بدو بر باد و دریا را ببستن

که چشمم کور شد از بس گرستن

تنم خواهد همی از جان گسستن

شتر را بی گمان زانو ببستن

بسی آسان‌تر از گم گشته جستن

نبودش هیچ چاره جز نشستن

زمانی بر دل و دلبر گرستن

مرا بی بر بود زو مهر جستن

چنان کز بهر پاکی خشت شستن

ترا بر جای شاهنشاه نشستن

چنان باشد که گاه او بجستن

و گر تو پیشه داری دیو بستن

ندانی خود ازیشان باز رستن

گهی زلفش به دست خود شکستن

گهی از دست او زنار بستن

ز موج تند و باد سخت جستن

بخواهد هر زمان کشتی شکستن

همانگه بار را فرمود بستن

سواران سپه را برنشستن

از چنگ قضا همی چو نتوان جستن

با چرخ چه معنی است جدل پیوستن

چه سود کند جز که همه دل بستن

تا روز چه زاید این شب آبستن

مشو از راه ناتوانستن

همچو کشتی به هر دم آبستن

دست رادش به جود پیوستن

فارغ است از گشادن و بستن

سودت نکند بخانه در بنشستن

دامنت بدامنم بباید بستن

ازین سو زهره در گوهر گسستن

وز آن سو مه به مروارید بستن

نشاید باد را در خاک بستن

نه با هم آب و آتش را نشستن