از قد بلند یار و زلف پستش

وز نرگس بی خمار بی می مستش

ترسا به کلیسیای گبرم بینی

ناقوس به دستی و به دستی دستش

یکی گفتی که چشم بد بخستش

یکی گفتی که افسونگر ببستش

از جور قد بلند و موی پستش

وز کافری نرگس ِ بی می‌ْ مستش

گریان به کلیسیا شوم بنشینم

ناقوس به یک دست و به دستی دستش

باشد آنرا که دین کند هستش

گوی و چوگان دهر در دستش

روح کرده ز راح سرمستش

امر حق داده دِرّه در دستش

هم کلیدِ امور در دستش

هم ره امر بسته در هستش

در رهگذری فتاده دیدم مستش

در پاش فتادم و گرفتم دستش

امروز از آن هیچ نمی‌آید یاد

یعنی خبرم نیست ولیکن هستش

در رهگذری فتاده دیدم مستش

در پاش فتادم و گرفتم دستش

امروزش از آن هیچ نمی آید یاد

یعنی خبرم نیست، ولیکن هستش

منه غرامت خاقانیا نهاد فلک را

ببین فلک به چه ماند در آن نهاد که هستش

فلک به مسخرهٔ مست پشت خم ز فتادن

ز زخم سیلی مردان کبود گردن پستش

به شب هزار پسر جرعه ریخته به سرش بر

[...]

اگر چه از خلل یابی درستش

نگردد تا نگردانی نخستش

اگر دولت بود کآرم به دستش

چو دولت خود کنم خسرو پرستَش

در آن حوضه که کرد او سنگ‌بستش

روان شد آب گفتی زآب‌دستش

گرفته دستهٔ نرگس به دستش

به خوش‌خوابی چو نرگس‌های مستش

که گر دستم دهد کارم به دستش

میان جان کنم جای نشستش

گرچه دگری نکاح بستش

از عهد تو دور نیست دستش

باد است ز عشق تو به دستش

گور است و گوزن هم نشستش

نه زمین کز گشادن شستش

آسمان بوسه داد بر دستش

مهره خویش دید در دستش

مهر خود در دو نرگس مستش

دستم نرسد به زلف چون شستش

در پای از آن فتادم از دستش

گر مرغ هوای او شوم شاید

صد دام معنبر است در شستش

از لب ندهد میی و می‌داند

[...]

بایمان تازه گردان جان مستش

بفضل خود ممیران بت پرستش