ابا خویشتن بر یکی پرّ من

خجسته بود سایهٔ فرّ من

بر آتش برافگن یکی پرّ من

ببینی هم اندر زمان فرّ من

بدو مال ازان پس یکی پر من

خجسته بود سایهٔ فر من

چو ویران بود بوم در بر من

نتابد درو سایهٔ فر من

امل گوید که آمد رهبر من

اجل گوید که آمد خنجر من

چو زین درگه نشیند گَرد بر من

زند بختم به گِردِ ماه خرمن

سپاس جاودان باشدت بر من

که آهرمن نیابد راه در من

چو باشد بانوی تو خواهر من

چه باشد گر نشیند هم بر من

دگر طعنه زدی بر گوهر من

که بهتر بد ز بابم مادر من

نگارا تا تو بودی در بر من

به نوشین خواب خوش بد بستر من

چرا تیره نباشد اختر من

که در خاک است ریزان گوهر من

ز نسرین بود و سوسن بستر من

جهان افروز رامین در بر من

قضا چه‌نوشت گویی بر سر من

چه خواهد کرد با من اختر من

نبیره سه یل با یکی پور من

گرفت این ستمکاره اهرمن

گه یار شوی تو با ملامت‌گر من

گه بگریزی ز بیم خصم از بر من

بگذار مرا چو نیستی در خور من

تو مصلح و من رند نداری سر من

تو کنی فعل من نکو در من

مهربان‌تر ز من تویی بر من

بامدادان پگاه از درِ من

ناگه آمد پدید دلبر من

ای قد تو سیمین صنوبر من

رخسار تو خورشید از مهر من

خال و خط ت دام و دانه من

چشم و لب تو خصم و داور من

مژگان تو صف صف کمانکش من

[...]

معشوق، مرا گفت نشین بر در من

مگذار درون آنکه ندارد سر من

آنکس که مرا خواهد گو: بیخود باش

این، درخور کس نیست مگر در خور من

چندان نازست ز عشق تو در سر من

کاندر غلطم که عاشقی تو بر من

یا خیمه زند وصال تو بر سر من

یا در سر این غلط شود این سر من