بیارید از ابر تاریک برف

زمینی پر از برف و بادی شگرف

بباید گذشتن به دریای ژرف

اگر خوش و گر نیز باریده برف

زمانی تپیدند در زیر برف

یکی چاه شد کنده هر جای ژرف

بنفشه‌زار بپوشید روزگار به برف

درونه گشت چنار و زریر شد شنگرف

که برف از ابر فرود آید، ای عجب، هر سال

از ابر من به چه معنی همی بر آید برف ؟

از این زمانهٔ جافی و گردش شب و روز

[...]

پیری مرا به زرگری افگند، ای شگفت

بی گاه و دود، زردم و همواره سُرف سُرف

زرگر فرو فشاند کُرف سیه به سیم

من باز برفشانم سیم سره به کُرف

یکی کنده ای کنده بودند ژرف

بدو اندر آبی به کردار برف

چهل کشتی از موج باد شگرف

ز دشمن نگون شد به دریای ژرف

تو گفتی که ابری برآمد شگرف

برآن بی شُمر ژاله بارید و برف

دگر دید بر مرز دریای ژرف

یکی گرد کوه از سپیدی چو برف

به دیدار و بالا چو کوهی ز برف

فرستاد با سازه‌های شگرف

به قرطاس بر شد پراکنده حرف

بسان صف ماغ بر سوی برف

به سرما و گرمای سخت شگرف

بر آن کوه ها میغ بودی و برف

دو زلفش مشک و رخ کافور و شنگرف

چو زاغی او فتاده کشته بر برف

برآمد به بالا یکی تیره برف

پر از برف شد کوهسار شگرف

سه روز و سه شب بود در راه برف

برفتند از آن راه برف شگرف

سیاهان کشیدند صف شگرف

چو زاغان که باشند بر روی برف

زمین موج میزد ز لشکر شگرف

چنان چونکه از باد دریای ژرف

دمان اژدهایی‌ست چون کوه ژرف

چو بینی بمانی از او در شگرف

بر آن که یکی قلعه بینی شگرف

نگردد کم از بس بلندیش برف

بر آن ره یکی کنده کردند ژرف

درازا و بالا و پهنا شگرف