سالک آمد پیش آتش سر زده

آتشی از دل بخرمن در زده

ای عشقت آتشی به همه شهر درزده

و آن آتش از درونه من شعله بر زده

هر روز چشم مست تو در کاروان صبر

بیرون کشیده تیغ و ره خواب و خور زده

مژگان تو به هر زدن چشم بهر قتل

[...]

یکی صبح از بام سر برزده

یکی صبح تا شام بر سر زده

ابر گل ز سنبل خطی سر زده

و یا بر رخ لاله عنبر زده

لبش شور در جان شکر زده

نمک بر دل خستگان در زده

ای شکوهت خیمه بر بالای هفت اختر زده

هیبت بانگ سیاست بر شه خاور زده

شیخ ابواسحق سلطانیکه از شمشیر او

مهر لرزانست و مه ترسان و گردون سرزده

دولت اقبال در بالای چترت دائما

[...]

زهی عشقت آتش بجان در زده

خطت کار خلقی بهم بر زده

چه ما را به سنگ جفا میزنی

قدح با حریفان دیگر زده؟

رخت نانوشته خط سبز خویش

[...]

کیست می آید قبا پوشیده دامن بر زده

شکل شهر آشوب او آتش به عالم درزده

کرده در دین مسلمانان هزاران رخنه بیش

هر خدنگ فتنه ای کز غمزه آن کافر زده

کی برآید ماه با خورشید عالمتاب او

[...]

زان نفس اول قلم سرزده

سر ز نیستان عدم بر زده

کبک دری پایچه ها بر زده

زد به سر سبزه قدم سرزده

خطت طعنه بر مشک و عنبرزده

قدت سرو را سایه بر سر زده

دو چشمت به مستی و غارت گری

به هر گوشه ملکی به هم بر زده

ز شوق دو لعل شکر بار تو

[...]

کیست آن سرو روان؟ کز ناز دامن بر زده

جامه گلگون کرده و آتش بعالم در زده

کرده هر شب ز آتش حسرت دل ما را کباب

با حریفان دگر تا صبح دم ساغر زده

وصف قد نازکش، گر راست میپرسی ز من

[...]

دامن خلوت بمیان بر زده

عرش در آید ز درش سر زده

لاله است این که از جگر خاک سرزده؟

یا لیلی است سر ز سیه خانه برزده

عنبر به جام باده گلگون فکنده اند؟

یا بخت ماست غوطه به خون جگر زده

در چادر شکوفه نهفته است برگ سبز؟

[...]

لب دامن اندر میان بر زده

روان سوی دروازه ها سرزده

شعله ای از سینه اش سر بر زده

آتش اندر جمله خشک و تر زده

هر کناری گلبنی سر بر زده

در سر هر گلبنی گل سر زده

شاخ آن از لامکان سر بر زده

سایه آن عرش را بر سر زده

نه جز شمع در محفلش سر زده

نه جز حلقه کس حلقه بر در زده

از مژه گرچشم مستت دست در خنجر زده

نیست بد مستی عجب زان مست کان ساغر زده

برزده آن آتش طلعت بفردوس نعیم

طاق ابروحسنش از خورشید بالاتر زده

ابروی او آبروی ماه نو را ریخته

[...]