پیشترین نفحه باغ سخن

هست نسیم چمن آرای کن

صبحدم آن نفحه چو برخاسته ست

خشک و تر این چمن آراسته ست

زان نفس اول قلم سرزده

سر ز نیستان عدم بر زده

گرچه قلم داد سخن داده است

بی سخن او هم ز سخن زاده است

چون ز سخن زاد سخن در گرفت

پرده ازین راز سخن برگرفت

هست سخن پرده کش رازها

زنده کن مرده آوازها

نغمه خنیاگر دستانسرای

مرده بود بی سخن جان فزای

چون به سخن یار شود ساز او

جان به حریفان دهد آواز او

هر که نفس را کند اثبات جان

جز سخن خوش نبود جان آن

هست نفس قالب و جانش سخن

این نفس از زنده دلان گوش کن

گرچه سخن هست گرههای باد

در گرهش بین گهر صد گشاد

هر گره از وی گهری بلکه به

بسته در آن گوهر دیگر گره

حرفی اگر زیر شود یا زبر

نیست گره پیش خرد جز گهر

نیست سخن بسته این صوت و حرف

مرغ سخن راست نوایی شگرف

هر چه فتد سری ازان در دلت

معنی نو گردد ازان حاصلت

پیش سخندان سخن است آن همه

جان سخن را چو تن است آن همه

لاجرم آنان که ز کار آگهند

گفته جهان را کلمات اللهند

زانکه به آن منهی غیب از درون

می دهد اسرار نهانی برون

مطرب خوش لهجه به آن در نواست

گنبد فیروزه ازان پر صداست

خیز و به گلزار درون آ یکی

نرگس بینا بگشا اندکی

از پی گوشی که کند فهم راز

بین دهن گل چو لب غنچه باز

سوسن آزاد و زبان در زبان

مرغ سحر خیز و فغان در فغان

کاشف اسرار و معانی همه

عرضه ده گنج نهانی همه

این همه خود هست ولی ز آدمی

کس نزده پیش در محرمی

کشف حقایق به زبان وی است

حل دقایق ز بیان وی است

چنگ سخن گرچه بسی ساز یافت

از دم او نغمه اعجاز یافت

زر سخن را چو نمودم عیار

از سخن زر چه کشم بار عار

چون فلک ار زانکه ترازو نهی

زر مه و مهر به یک سو نهی

پله دیگر صدف در کنی

وز سخن همچو درش پر کنی

زر سبک پایه شود چرخ سای

در گرانمایه نجنبد ز جای

جامی اگر هست تو را گوهری

پای شد آمد بکش از هر دری

بر زر هر سفله منه چشم آز

همچو صدف با گهر خود بساز