چه بادافره‌ست این برآورده را

چه سازیم درمان خودکرده را

ببردند آن زار دل برده را

مر آن نوگل زرد پژمرده را

مگر نو کند عمر پژمرده را

به جوش آرد این خون افسرده را

آب رساند این گل پژمرده را

زد به سر‌اندیب سراپرده را

میره گفت آن مرد خرگم کرده را

روفساری آر و گیر این مرده را

چون سری پیدا نبد این گرده را

سر بگردید از جنون این مرده را

های تو با هوی من شد پرده را

برفکن از روی این گم کرده را

نور آن صندوق اندر پرده را

اوفتاده بود روشن کرده را

گفتمش عیسی بباید مرده را

جان نمی باید سقنقور خورده را

اشکم برون می افگند راز از درون پرده را

آری، شکایتها بود، از خانه بیرون کرده را

چون من به آزاری خوشم، ترک دلازاری مکن

آخر به دست آور گهی این خاطر آزرده را

صد پی مرا تیر جفا، بر دل زد آن ابرو کمان

[...]

بیا مطربا ساز کن پرده را

بسوز این دل عشق پرورده را

ببوسید خاک سراپرده را

به لب برنهاد آب افسرده را

ای مه خرگه نشین از رخ برافکن پرده ا

شاد کن آخر گهی دلهای غم پرورده را

گر به گورستان مشتاقان سواره بگذری

جان دمد در تن صدای سم اسبت مرده را

جان به لب آوردیم لب بر لبم نه یک نفس

[...]

برفکن از پردگی این پرده را

گرم کن از وی دل افسرده را

ننگری این دیر بقا پرده را

وین همه اوضاع نوآورده را

به خلوت بهل شیخ دل مرده را

که دوزخ بهشت است افسرده را

دل زاهد از می کجا بشکفد

شکفتن محال است پژمرده را

اگر درد جامی دهد لعل تو

[...]

به می گرم کن جان افسرده را

که می زنده دارد تن مرده را

بی‌تو از گلشن چه حاصل خاطر افسرده را؟

خندهٔ گل دردسر می‌آورد آزرده را

ساغری خواهم دم آخر مگر همراه او

سوی تن باز آورم جان به لب آورده را

نه همین بی‌سوز عشقَست، از هوس هم گرم نیست

[...]

دنبال اشک افتاده‌ام جویم دل آزرده را

از خون توان برداشت پی نخجیر پیکان خورده را

با این رخ افروخته هر جا خرامان بگذری

از بادِ دامن می‌کنی روشن چراغ مرده را

گر ترک چشم رهزنت نشناخت قدر دل چه شد؟

[...]

باز عشقش تازه کرد از نو دل افسرده را

آری آتش آب حیوان است شمع مرده را

از نگاهش دارم امید وصالی زان که گاه

می‌رود صیاد از پی ، صیدِ پیکان خورده را