ای خدوندان طاق و طمطراق

دولت دنیا نمی ارزد بفراق

مغنی و ساقی به هم طمطراق

روان ساخته رودهای عراق

صدمت شوق در سرای فراق

نکشد بار انتظار براق

من مهستی‌ام بر همه خوبان شده طاق

مشهور به حسن در خراسان و عراق

ای پور خطیب گنجه از بهر خدا

مگذار چنین بسوزم از درد فراق

من «مهستی‌ام» از همه خوبان شده طاق

مشهور به حسن در خراسان و عراق

ای «پور خطیب گنجه» از بهر خدا

مگذار چنین بسوزم از درد فراق

چون محمد به رقص پای براق

در نبشت این صحیفه را اوراق

با بزرگی جهان و طمطراق

کی خبر یابد ز درد و از فراق

جود الشموس علی الوری اشراق

و وراء ها نور الهوی براق

آه کز یاد ره و پردهٔ عراق

رفت از یادم دمِ تلخِ فراق

اژدها را دار در برف فراق

هین مکش او را به خورشید عراق

آن یکی با دلق آمد از عراق

باز پرسیدند یاران از فراق

بیشتر زان نبود حد براق

یافت از حضرتش براق فراق

به تعجیل می آمدیم از عراق

به اسبان عنان داده همچون براق

از آنجا روان گشت با طمطراق

لوا بسته تا ارمنش از عراق

ز هجران شده پیر روز فراق

ز ملک حجاز آمده در عراق

ظهری کرأس صبح فی ضربة الفراق

خفت عروق جسمی کالعود فی‌ العراق

پای درآورد به پشت براق

خواند بر آفاق که هذا فراق

چون در آورد پا به پشت براق

لرزه افتاد بر زمین ز فراق

مقامی چو در نغمه دارد عراق

خراسان نباشد به آن طمطراق

مغنّی بگو نغمه‌های فراق

که آتش به جان زد هوای عراق