به ایتاش و خَلُّخ ستان برگذر

بکش هرک یابی به کین پدر

مگر آنکه نایی بدین ره گذر

وگر آیی آرم دو چشمت به در

چنان در شب تیره کردی گذر

که از نامده روز رفتی به در

جهان همچو خانیست بر رهگذر

خردمند از این خانه جوید حذر

یکی اژدها است بر رهگذر

کزو چرخ گردنده جوید حذر

به راهی که بر قاف دارد گذر

به بلغار و سقلاب رفت او به در

کو منوچهر و ایرج و نوذر

بهمن و کیقباد و اسکندر

آتش تو چیست دنیا درگذر

هم چو شیران کن ازین آتش حذر

چون بر آن آتش کند روغن گذر

از وجود روغنی آید بدر

بهشت نقد جو از نسیه بگذر

که هستی این زمان از خویش بر در

از این نورست نوح و پور آذر

تو از این نور یک لحظه بمگذر

حق بآدم گفت از گندم حذر

تا نیفتی از بهشت ما بدر

علم معنی دان و از بد کن حذر

زآنکه ایندنیا ندارد ره بدر

علم معنی دان و از صورت گذر

زانکه صورت بین شده خود در بدر

رو حذر از آه مسکینان حذر

ورنه افتی تو به دنیا در به در

ای پسر از خفتن و خوردن گذر

تا به جنّت بر تو بگشایند در

ناگهم افتاد در کویش گذر

بود چون فرزند او بیرون در

گفت چندین کرده بر خصمان گذر

کی توان شد راضی آخر این قدر؟

هرچه آید بر زبانتان بی‌حذر

همچو طفلان یگانه با پدر

کور را پرهیز نبود از قذر

چشم باشد اصل پرهیز و حذر