دو روزه بیک روزه بگذاشتی

شب تیره را روز پنداشتی

چرا اسپ بر خوید بگذاشتی

بر رنج نابرده برداشتی

که بتخانه را هیچ نگذاشتی

کلید در پرده او داشتی

چنین راه دشوار بگذاشتی

بلای دد و دام برداشتی

به زاول شدی بلخ بگذاشتی

همه رزم را بزم پنداشتی

به شمشیر پولاد بگذاشتی

به نیرو که از جای برداشتی

مرا در غم و هجر بگذاشتی

دل از مهر یک باره برداشتی

که بی جادوی روز نگذاشتی

ز بابل بسی جادوان داشتی

چو الماس پولاد بگذاشتی

وز آب اندرون سنگ برداشتی

همه روز با بیم بگذاشتی

شب از جای دوشینه برداشتی

به تنها، زمانیش نگذاشتی

نه از چهر او دیده برداشتی

شب و روز تنهاش نگذاشتی

چو جانش گرامی همی داشتی

کوهکن در عشق شیرین غیرتی گر داشتی

نقش شیرین را به چشم دیگران نگذاشتی

بود بی‌غیرت که نقش یار را بر سنگ کند

ور به لوح سینه کندی صورتی پنداشتی

به کس بر جوی جور نگذاشتی

جهان را به میزان نگه داشتی

دل خود در اندیشه نگذاشتی

به آن نی دل خویش خوش داشتی

جملهٔ شب خلق را نگذاشتی

تا بخفتندی فغان برداشتی

گاه بگرفتی و گه بگذاشتی

گاه بفکندی و گه برداشتی

هیچ دیوار و دری نگذاشتی‌؟

می‌گرفتی در بر و می‌داشتی‌؟

صد جهان رحمت چرا بگذاشتی

راه لعنت بی خبر برداشتی

عم خود را در خوشی بگذاشتی

لاجرم این ناخوشی برداشتی