مرا عشق تو در جان خوشتر از جان

وگرچه جان من زو گشت رنجان

پس ای دایه تو جانت را مرنجان

ز بهر من مخور زنهار با جان

به هجرش برفشانم دُرّ و مرجان

به وصلش برفشانم دیده و جان

خدای ما که پیدا کرد از ناچیز انس و جان

ز بهر انس و جان او را پدید آورد انس جان

ای شمع نهان‌خانهٔ جان

پروانهٔ خویش را مرنجان

به خواهر گفت روزی ای مرا جان

برو زین بیشتر ما را مرنجان

کلامت را بینداز از سر جان

ز بهر ذوق تن جان را مرنجان

خطاب ما شنو هر لحظه از جان

میان اهل دنیا خود مرنجان

تو شیخا کل ز من واصل شد و جان

تو خود زین معنی اینجاگه مرنجان

بدین معنی ترادیدم دل و جان

مرا در بود خوداکنون مرنجان

تو بامنصور و منصور است درجان

دمادم روی می بنمایدت جان

هر آنکو جان دهد او کل شود جان

ز جانان کل شود در دیدن جان

وصالت میرباید جوهر جان

نمییارم که بینم رویت ای جان

به یک ره پاکشو از جسم وز جان

دل خود بیش از این اینجامرنجان

از او ره یافتم او رهبر جان

ورامیجستم و اندر برم جان

تو هم سرگشتهٔ دل هستی ای جان

در این حسرت بسی خود را مرنجان

ترا چندین در این ره گفتم ای جان

که بیش از پیش مر خود را مرنجان

زهی نور تجلّی در دل و جان

فکنده عاشقان بیجان بسا جان

تو داری جان و دل هستی دل و جان

دمادم عاشقان خود مرنجان

تو ذاتی و نمودی رویم ای جان

مراتو بیشکی اینجا مرنجان