مرا روزگار جدایی بود

مگر با سروش آشنایی بود

مهین پایگه پادشایی بود

بر از پادشایی خدایی بود

جهان،همچو مکتب سرایی بود

به هر مکتبی رهنمایی بود

برِ راستی روشنایی بوَد

درستی سرِ پارسایی بوَد

کرا با بدان آشنایی بود

بدی را از او کی جدایی بود

هر کرا در دل خمار عشق و برنایی بود

کار او در عاشقی زاری و رسوایی بود

این منم زاری که از عشق بتان شیدا شدم

آری اندر عاشقی زاری و شیدایی بود

ای نگارین چند فرمایی شکیبایی مرا

[...]

گفت باغیم در کیایی بود

که‌‌آشناییش روشنایی بود

ستیزنده چون روستا‌یی بود

شکستش به از مومیا‌یی بود

بدین‌گونه کاری خدایی بود

خصومت خدای آزمایی بود

پذیریم هرچه آن خدایی بود

خصومت خدای آزمایی بود

آن شد که مرا دل و توانایی بود

در هجر توام روی شکیبایی بود

کاری که مرا برفت در دور غمت

آب رخ و روزگار برنایی بود

منزل او شریف جایی بود

زانکه در کوی آشنایی بود

هر که را با مُرده سودایی بود

بر امید زنده‌سیمایی بود

هر زمان دل را دگر رایی بود

آن نه از وی لیک از جایی بود

غیر معشوق ار تماشایی بود

عشق نبود هرزه سودایی بود

جوع‌شان در سفر به جایی بود

بهر جنبش نه دست و پایی بود

معرفت اصل شناسائی بود

چشم و دل را نور بینائی بود

اگر فر و زور خدائی بود

ترا خود زمن کی رهائی بود

خوش آن درد کو را دوائی بود

خوش آن یار کو را وفائی بود

نخواهم که هیچ آشنایی بود

مبادا که روزی جدایی بود