هرکه او ننگرد به ناشایست

نکشد رنج و غم به نابایست

نوش اینجات زهر آنجایست

تری مغز آفت پایست

او برفت از میان و کم پایست

ملّت او هنوز برجایست

شکر حق کوه ملک بر پایست

گر صدف شد دو بحر بر جایست

فلک را چتر بُد‌، سلطان ببایست

که الحق چتر بی‌سلطان نشایست

گلوی خصم وی سنگین‌درای‌ست

چو مغناطیس از آن آهنربای‌ست

نخفت ار چند خوابش می‌ببایست

که در بر دوستان بستن نشایست

دل شیرویه شیرین را ببایست

ولیکن با کسی گفتن نشایست

خرد پای و طبیعت بندِ پای‌ست

نفَس یک‌یک چو سوهان بند‌سای‌ست

علَم بفکن که عالم تنگ‌نای‌ست

عنان درکش که مَرکب لنگ‌پای‌ست

ترتیب جهان چنانکه بایست

کردی به مَثابتی که شایست

آلتی کان رواق را شایست

ساختند آنچنان که می‌بایست

خطا گفتم که ازمشک خطایست

که او هم نافه و شیر خدایست

من آزادم مرا شوهر بجایست

گواه صادقم این دم خدایست

بمادر گفت عالم این سرایست

و یا بیرون این بسیار جایست؟

ندارد هیچکس خصمش، خدایست

کنون این کار کار آن سرایست

اگر لعل تو گویم، جان فزایست

وگر زلف تو گویم، دلگشایست

ندانستند یک تن کان چه رایست

کجا خواهند شد مقصد کجایست

بدل گفتا ندانم کاین چه جایست

ز سر در این چه دوران بلایست

چه دانی تا خرابی خود چه جایست

که علم و عقل بر آنجا بپایست