زهی! لشکرت کوه و صحرا گرفته

سپاه تو پستی و بالا گرفته

زبیم حسام چو آب تو آتش

وطن در دل سنگ خارا گرفته

عنان تو جاه مجره ربوده

[...]

زهی کارت از چرخ بالا گرفته

حدیثت ز چین تا به صنعا گرفته

رکاب ترا چرخ توسن بسوده

عنان ترا بخت والا گرفته

به نامت هنر فال فرخنده جسته

[...]

همه خون دلش بالا گرفته

کنار او ز خون دریا گرفته

ز ترّی خیک استسقا گرفته

شکم چون مشک در بالاگرفته

زمین از چشم او دریا گرفته

سویدای دلش سودا گرفته

ز سبزه گرد او مینا گرفته

پس و پیشش کف دریا گرفته

یکی جوهر بُد از دریا گرفته

وجود جمله در غوغا گرفته

درون جان و دل رگهاگرفته

همه پنهانیم پیدا گرفته

زهی صیت عدلت همه جا گرفته

مقامت محل ثریا گرفته

زکلک سیه فرق زر چهره ی تو

جهان جمله لؤلوی لالا گرفته

نسیمت، جهان خوشتر از خلد کرده

[...]

خیالی در دلم ماوا گرفته

وز آن سودا دلم صحرا گرفته

مرا مهر تو در دل جا گرفته

ز جانم آتشی بالا گرفته

به دل گفتی که ای سودا گرفته

من از دستت ره صحرا گرفته

دوران ز عاریتها دندان ز ما گرفته

نوبت رسد بنانم چون آسیا گرفته

داریم در فراقت اشک بهانه جوئی

بدخوی تر ز طفل از شیر وا گرفته

صد برق ناامیدی کرده کمین ز هر سو

[...]

عشق اختیار دل را از دست ما گرفته

طوفان عنان کشتی از ناخدا گرفته

روشنگر نگاه است رخسار مه جبینان

باغ و بهار بوسه است دست حنا گرفته

هر چند در خرابات یکتاست جام خورشید

[...]

نوای مطربان بالا گرفته

ره آواز بلبل را گرفته

گر غمزه اش به یغما، دل را ز ما گرفته

پیکان او به از دل، در سینه جا گرفته

در مکتب محبت، روشن سواد حسنم

تا از غبار خطش، چشمم جلا گرفته

نتوان به سر رسانید بی عشق زندگی را

[...]

بز بر سر بام جا گرفته

خوش عرصه ز دست ما گرفته

بر این جا آن بلا بالا گرفته

بلا اندر زمین بالا گرفته

حذر کن شهسوار از آب چشمم

که سیلش کوه تا صحرا گرفته

اگر نه مردم آبی است چشمم

[...]

غمت در دل چنان ماوا گرفته

که دل ز آن جا ره صحرا گرفته

دل فایز زبس خود کرده با یار

ببین او کینه هم با ما گرفته

به زلفت مرغ دل ماوا گرفته

ز عشقت در جهان غوغا گرفته

بکش خنجر دل فایز بکن چاک

ببین در دل چه واویلا گرفته