دل پیل تیغش همی چاک زد

ز خون خرمن لاله بر خاک زد

دل کوه نعلش همی چاک زد

زخون خرمن لاله بر خاک زد

چو شب دست در دامن خاک زد

سفیده گریبان شب چاک زد

بدین گونه تا تیره شب چاک زد

خور از آسمان عکس بر خاک زد

به بر جامه ی خسروی چاک زد

ز سر تاج بگرفت و بر خاک زد

عشق آن معشوق خوش بر عقل و بر ادراک زد

عشق بازی را بکرد و خاک بر افلاک زد

بر جمال و چهرهٔ او عقل‌ها را پیرهن

نعرهٔ عشق از گریبان تا به دامن چاک زد

حسن او خورشید و ماه و زهره بر فتراک بست

[...]

چو صبح دوم سر بر افلاک زد

شفق شیشهٔ باده بر خاک زد

به تسلیم شه بوسه بر خاک زد

شه از خرمی سر بر افلاک زد

زین دو سه چنبر که بر افلاک زد

هفت گره بر کمر خاک زد

چون شنید این نکته سر بر خاک زد

بعد از آن بر جامهٔ جان چاک زد

دست ماه روزه تا در چشم عشرت خاک زد

اشک خونین ریخت جام و گل گریبان چاک زد

یارب، از هجر که در پوشید نیلوفر کبود؟

لاله از درد که داغی بر دل غمناک زد؟

با همه چشمی که نرگس باز دارد در چمن

[...]

کُله چون مه از مهر بر خاک زد

ز حسرت گریبان خود چاک زد

چو زنگی شب پیرهن چاک زد

سپیداج بر صفحه خاک زد

چو گلگونه بر روی افلاک زد

گریبان شب را دگر چاک زد

دود آهش خیمه بر افلاک زد

صبح ز اندوهش گریبان چاک زد

ماه شاماخ ملمع چاک زد

مهر خود در نشان بر خاک زد

زینب از ناله گریبان چاک زد

آتش اندر خرمن افلاک زد