چو مشک آن دو گیسوی دو ماه تو

که بودند همواره دلخواه تو

مبادا که خم آورد ماه تو

وگر سست گردد کمرگاه تو

بزرگی نماید همی شاه تو

چنان هم نماید همی راه تو

هر آن کس که او بد بدرگاه تو

بنفرید بر جان بی راه تو

چه در خورد ورقه است گلشاه تو

به من گردد آراسته گاه تو

برم من تو را سوی گلشاه تو

به پایان برم عمر کوتاه تو

ترا مژده دارم ز گلشاه تو

ترا ره نمایم برِ ماه تو

کنون سوی شامست گلشاه تو

حقیقت نمودم به تو راه تو

نمایش به من در کمینگاه تو

سرش بی تن آن گه ز من خواه تو

نه پایی نهادم اَبَر راه تو

ببودم به یک ذره آگاه تو

ای تخت و گاه پادشهی جایگاه تو

آراسته است مملکت از تخت و گاه تو

هستی ندیم شاهی و دولت ندیم تو

هستی پناه عالم و ایزد پناه تو

فخر همه شهانی و کس نیست فخر تو

[...]

یکی دان نژاد من و شاه تو

نکو گوی شاهم نکوخواه تو

ایمن ز عارض تو این خط سیاه تو

گویی که به روم آمد از زنگ سپاهِ تو

بر غبغبِ چون سیمت از خطِ سیه گویی

مشک است طرازنده بر طرهٔ ماه تو

تا ابرِ تو را دیدم بر گردِ مهِ روشن

[...]

خیال نظر خالی از راه تو

ز گردندگی دور درگاه تو

مرا هست بینش نظرگاه تو

چگونه نبینم بدو راه تو

بدان آمدم سوی درگاه تو

که بینم رضای تو و راه تو

کسی کاو درآید به درگاه تو

خورد سیلی ار گم کند راه تو

ساخته و سوخته در راه تو

ساخته من سوخته بدخواه تو

ای خرد سرگشتهٔ درگاه تو

عقل را سر رشته گم در راه تو

چون نداری طاقت این راه تو

گر همه کوهی نسنجی کاه تو