چون گشت جهان را دگر احوال عیانیش؟

زیرا که بگسترد خزان راز نهانیش

بر حسرت شاخ گل در باغ گوا شد

بیچارگی و زردی و کوژی و نوانیش

تا زاغ به باغ اندر بگشاد فصاحت

[...]

چنین نزلی که یابی پر‌معانیش

مبارک‌باد بر جان و جوانیش

نی گشته قضیب خیزرانیش

خیری شده رنگ ارغوانیش

پیرانه گریست بر جوانیش

خون ریخت بر آب زندگانیش

چو این مایه در تن نمی‌دانیَش

به صورت زنِ زشت می‌خوانیَش

دمی دو مانده بود از زندگانیش

رفیق اندر میان ناتوانیش

نشسته قدسیان در دیده بانیش

که تا بویی بیامد از معانیش

چو سر بنهد بنفشه در جوانیش

دهد خرقه بپیری جاودانیش

وگر دیدی شفق آن ناتوانی‌ش

چو زر گشتی ز روی زعفرانی‌ش

تُرُش میجست تا در زندگانیش

بتلخی جان برآمد در جوانیش

خواجه گفت ای مرد اگر رنجانیش

هر زمان سرگشته تر گردانیش

باز از حیوان سوی انسانیش

می‌کشید آن خالقی که دانیش

تانهم از فکرت پنهانیش

گه به جگر، گاه به پیشانیش

شد ز بسی سجدهٔ پنهانیش

خاک زمین صندل پیشانیش

هر کس ز لطافت جوانیش

می‌خورد، فسوس زندگانیش

این بود سر نشانهٔ ثانیش

که تو تولید مثل میخوانیش

گروهی که آموزیان خوانیش

به رسم پرستندگان دانیش

داشت فلک چون به تو ارزانیش

تو مده ارزان ز گران جانیش

عارف آغاز ازل خوانیش

واقف انجام ابد دانیش

مادر می دید جانفشانیش

می سوخت ز حسرت جوانیش