بحر ازل موج کرم برگرفت

دامن ساحل همه گوهر گرفت

جوهری طبع سخن پروران

کرد نگاهی به فراست در آن

هر چه سزا بود به سفتن بسفت

وانچه نه در پرده نسیان نهفت

زان گهر سفته هزاران هزار

گوش جهان را شده بین گوشوار

حیف که این قوم گهر ناشناس

مهره کش سلک امید و هراس

هر چه بر آن نام گهر بسته اند

مهره صفت بر دم خر بسته اند

گوهر کرده ز شرف زهرگی

زان شرف افتاده به خر مهرگی

ای که رسد از دل دانشورت

مرسله بر مرسله زان گوهرت

پرده گشای هنر خویش باش

نرخ فزای گهر خویش باش

باش به دکانچه دوران به هوش

جنس گران را مشو ارزان فروش

داشت فلک چون به تو ارزانیش

تو مده ارزان ز گران جانیش

چند ز تار طمع و پود لاف

بر قد هر سفله شوی حله باف

چند نهی نام لئیمان کریم

چند کنی وصف سفیهان حلیم

آن که به صد نیش یکی قطره خون

ناید از امساک ز دستش برون

نام کفش قلزم احسان کنی

وصف به بحر گهر افشان کنی

وان که به تعلیمگه ماه و سال

شکل الف را نشناسد ز دال

عارف آغاز ازل خوانیش

واقف انجام ابد دانیش

وان که چو از گربه برآید خروش

رو نهد از بیم به سوراخ موش

شیر ژیان ببر بیان گوییش

بلکه دلاورتر ازان گوییش

این همه اندیشه ناراست چیست

این همه آیین کم و کاست چیست

این همه از حرص و طمع زاده است

خود که ز خرص و طمع آزاده است

دور بود جوع طمع از شبع

گرسنه چشمند حروف طمع

شب که طمع بر تو کمین آورد

پشت قناعت به زمین آورد

رخت به بیغوله ماتم کشی

بیهده ای چند فراهم کشی

پوست کنی معنی استاد را

عور کنی طرفه بغداد را

برکشی از شاهد اطلس لباس

اطلس و سازیش لباس از پلاس

قافیه معیوب و روی ناروا

علت وزنش الم بی دوا

صدر و عجز بی مزه و خام ازو

حشو خبر داده خود این نام ازو

از تعب طبع کج اندیش خویش

چون شوی آسوده نهی پیش خویش

کهنه دواتی چو دلت تار و تنگ

کاغذی از تیره رخت برده رنگ

خامه چو نظم سخنت سخت سست

املی ناراست خط نادرست

گشته دو تا میل سوادش کنی

واسطه نیل مرادش کنی

در سر دستار زنی صبحگاه

قطره زنان تا در اصحاب جاه

خواجه به رویی که مبیناد کس

منتظر او منشیناد کس

چون بدر آید پس صد انتظار

بر زبر بهتری از خود سوار

پیش دوی بوسه به پایش دهی

لابه کنان داد ثنایش دهی

رقعه شعر آوری از سر برون

صد رقم از حرص و طمع در درون

آردش آن رقعه که صدپاره باد

نامه عصیان و قیامت به یاد

تا نخورد زخم سفاهت ز تو

رقعه ستاند به کراهت ز تو

او ز زبان طلبت در گریز

حرص تو دندان طمع کرده تیز

بیهده گفتار تو در مدح کس

نقش بر آب است و گره بر نفس

مزد بر آن بیهده بیهوده است

خاصه ازان کس که نفرموده است

طرفه که کاری به تبرع کنی

باز بر آن مزد توقع کنی

سوخت جهان از طمع خام تو

خلق به جان آمد از ابرام تو

ترک لجاج و کم ابرام گیر

یکدم ازین دغدغه آرام گیر

خواجه ز فضل تو به صد دل ملول

تو ز ندیمیش زبان پر فضول

تو به حضورش به سرور آمده

او ز حضور تو نفور آمده

منتظر وقت نشسته که چون

با تو دهد نفرت خاطر برون