گنجور » مولانا » مثنوی معنوی » دفتر چهارم » بخش ۱۳۵ - اطوار و منازل خلقت آدمی از ابتدا

مولانا » مثنوی معنوی » دفتر چهارم »

بخش ۱۳۵ - اطوار و منازل خلقت آدمی از ابتدا

آمده اول به اقلیم جماد

وز جمادی در نباتی اوفتاد

سالها اندر نباتی عمر کرد

وز جمادی یاد ناورد از نبرد

وز نباتی چون به حیوانی فتاد

نامدش حال نباتی هیچ یاد

جز همین میلی که دارد سوی آن

خاصه در وقت بهار و ضیمران

هم‌چو میل کودکان با مادران

سر میل خود نداند در لبان

هم‌چو میل مفرط هر نو مرید

سوی آن پیر جوانبخت مجید

جزو عقل این از آن عقل کلست

جنبش این سایه زان شاخ گلست

سایه‌اش فانی شود آخر درو

پس بداند سر میل و جست و جو

سایهٔ شاخ دگر ای نیکبخت

کی بجنبد گر نجنبد این درخت

باز از حیوان سوی انسانیش

می‌کشید آن خالقی که دانیش

هم‌چنین اقلیم تا اقلیم رفت

تا شد اکنون عاقل و دانا و زفت

عقلهای اولینش یاد نیست

هم ازین عقلش تحول کردنیست

تا رهد زین عقل پر حرص و طلب

صد هزاران عقل بیند بوالعجب

گر چو خفته گشت و شد ناسی ز پیش

کی گذارندش در آن نسیان خویش

باز از آن خوابش به بیداری کشند

که کند بر حالت خود ریش‌خند

که چه غم بود آنک می‌خوردم به خواب

چون فراموشم شد احوال صواب

چون ندانستم که آن غم و اعتلال

فعل خوابست و فریبست و خیال

هم‌چنان دنیا که حلم نایمست

خفته پندارد که این خود دایمست

تا بر آید ناگهان صبح اجل

وا رهد از ظلمت ظن و دغل

خنده‌اش گیرد از آن غمهای خویش

چون ببیند مستقر و جای خویش

هر چه تو در خواب بینی نیک و بد

روز محشر یک به یک پیدا شود

آنچ کردی اندرین خواب جهان

گرددت هنگام بیداری عیان

تا نپنداری که این بد کردنیست

اندرین خواب و ترا تعبیر نیست

بلک این خنده بود گریه و زفیر

روز تعبیر ای ستمگر بر اسیر

گریه و درد و غم و زاری خود

شادمانی دان به بیداری خود

ای دریده پوستین یوسفان

گرگ بر خیزی ازین خواب گران

گشته گرگان یک به یک خوهای تو

می‌درانند از غضب اعضای تو

خون نخسپد بعد مرگت در قصاص

تو مگو که مردم و یابم خلاص

این قصاص نقد حیلت‌سازیست

پیش زخم آن قصاص این بازیست

زین لعب خواندست دنیا را خدا

کین جزا لعبست پیش آن جزا

این جزا تسکین جنگ و فتنه‌ایست

آن چو اخصا است و این چون ختنه‌ایست

حاشیه‌ها

با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

وزن:	فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب شعری:	مثنوی
منبع اولیه:	ویکی‌درج

خلاصه

هوش مصنوعی: این متن شعری است که به تحول و تکامل انسان از مراحل مختلف زندگی اشاره دارد. شروع از اقلیم جماد و سپس گذر به نبات و حیوان و در نهایت رسیدن به عقل و انسانیت را توصیف می‌کند. شاعر بیان می‌کند که انسان در مسیر زندگی از حالت‌های مختلف عبور می‌کند و هر مرحله تنها به یادآوری و میلی مختصر نسبت به مرحله قبلی محدود می‌شود.

شاعر به خواب و بیداری توجه می‌کند و تعبیر خواب را در قیاس با رنج‌های دنیوی مطرح می‌سازد. او هشدار می‌دهد که روزی خواهد آمد که انسان، واقعیت اعمالش را در بیداری خواهد دید و آثار کارهایش به او باز خواهد گشت. همچنین به قصاص و عواقب اعمال اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که دنیا تنها بازیچه‌ای است و در نهایت انسان باید پاسخگوی اعمال خود باشد. در نهایت، شاعر به اهمیت بیداری و آگاهی در زندگی و ملامت بر خواب غفلت اشاره می‌کند.

برگردان به زبان ساده

# آمده اول به اقلیم جماد

وز جمادی در نباتی اوفتاد

هوش مصنوعی: در آغاز، روح انسان به دنیایی بی‌حس و بی‌جان منتقل شد و از آن حالت بی‌جان به دنیای گیاهان و زندگی سبز رسید.

# سالها اندر نباتی عمر کرد

وز جمادی یاد ناورد از نبرد

هوش مصنوعی: سال‌ها در دنیای گیاهان زندگی کرد و از دوران بی‌حرکتی چیزی به یاد نمی‌آورد.

# وز نباتی چون به حیوانی فتاد

نامدش حال نباتی هیچ یاد

هوش مصنوعی: وقتی گیاهی به حیوانی تبدیل شود، دیگر هیچ نشانه‌ای از حالت گیاهی در او باقی نمی‌ماند.

# جز همین میلی که دارد سوی آن

خاصه در وقت بهار و ضیمران

هوش مصنوعی: تنها همین اشتیاقی که در زمان بهار و هنگام باغبانی وجود دارد، باعث می‌شود که به سمت آن موضوع خاص کشیده شویم.

# هم‌چو میل کودکان با مادران

سر میل خود نداند در لبان

هوش مصنوعی: مانند کودکانی که به مادران خود وابسته‌اند و نمی‌دانند که خواسته‌شان را چگونه بیان کنند، آنها تنها به سوی چیزی که دوست دارند، میل می‌کنند.

# هم‌چو میل مفرط هر نو مرید

سوی آن پیر جوانبخت مجید

هوش مصنوعی: همچون میله‌ای که به شدت به سوی خود جذب می‌کند، هر شاگرد جدید به سمت آن پیر خوشبخت و بافر و جاذبه می‌رود.

# جزو عقل این از آن عقل کلست

جنبش این سایه زان شاخ گلست

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که حرکت و تحرک موجودات ناشی از یک عقل کل است، و این حرکات همانند سایه‌ای هستند که از وجود و زیبایی یک گل ناشی می‌شوند. به عبارتی، همه حرکات و تغییرات در دنیا به نوعی به یک منبع بزرگ و جامع مرتبط هستند.

# سایه‌اش فانی شود آخر درو

پس بداند سر میل و جست و جو

هوش مصنوعی: سایه‌اش در نهایت از بین می‌رود، پس او باید بفهمد که سرچشمه میل و جست‌وجو چیست.

# سایهٔ شاخ دگر ای نیکبخت

کی بجنبد گر نجنبد این درخت

هوش مصنوعی: سایهٔ یک درخت دیگر در اینجا وجود دارد، اما هیچ حرکتی از آن نمی‌بینیم. اگر این درخت خودش حرکت نکند، پس سایه‌اش هم تغییری نخواهد کرد.

# باز از حیوان سوی انسانیش

می‌کشید آن خالقی که دانیش

هوش مصنوعی: باز از حیوان به سوی انسانیش می‌کشید آن خالقی که دانیش خداوندی که تو را خلق کرده، تو را به سوی انسانیت و ویژگی‌های انسانی هدایت می‌کند، حتی اگر در ابتدا در مرتبه‌ای پایین‌تر از انسان، یعنی در سطح حیوان باشی.

# هم‌چنین اقلیم تا اقلیم رفت

تا شد اکنون عاقل و دانا و زفت

هوش مصنوعی: اقلیم به اقلیم سفر کرد و به جایی رسید که اکنون عاقل، با دانش و با مقام بالا شده است.

# عقلهای اولینش یاد نیست

هم ازین عقلش تحول کردنیست

هوش مصنوعی: عقل‌های نخستین، دیگر به خاطر نمی‌آورند که این عقل فعلی قابل تغییر و تحول است.

# تا رهد زین عقل پر حرص و طلب

صد هزاران عقل بیند بوالعجب

هوش مصنوعی: اگر آدمی از این عقل پر از حرص و خواسته‌های بی‌پایان رهایی یابد، آنگاه می‌تواند بی‌نهایت عقل عجیب و شگفت‌انگیز را مشاهده کند.

# گر چو خفته گشت و شد ناسی ز پیش

کی گذارندش در آن نسیان خویش

هوش مصنوعی: اگر فردی به خواب رود و دچار فراموشی شود، آیا می‌توان او را در همان فراموشی‌اش رها کرد؟

# باز از آن خوابش به بیداری کشند

که کند بر حالت خود ریش‌خند

هوش مصنوعی: دوباره او را از خواب بیدار می‌کنند تا به حال خود بخندد و به خودش بخندد.

# که چه غم بود آنک می‌خوردم به خواب

چون فراموشم شد احوال صواب

هوش مصنوعی: وقتی که در خواب بودم و غم را فراموش کرده بودم، چه درد و رنجی وجود داشت.

# چون ندانستم که آن غم و اعتلال

فعل خوابست و فریبست و خیال

هوش مصنوعی: چون متوجه نشدم که آن ناراحتی و بی‌حالی ناشی از خواب و فریب‌کاری و خیالپردازی است.

# هم‌چنان دنیا که حلم نایمست

خفته پندارد که این خود دایمست

هوش مصنوعی: دنیا همچنان که به خواب رفته، فکر می‌کند که همیشه همین‌طور خواهد بود و هیچ تغییری در آن رخ نخواهد داد.

# تا بر آید ناگهان صبح اجل

وا رهد از ظلمت ظن و دغل

هوش مصنوعی: زمانی که صبح مرگ به ناگاه فرا برسد، پرده‌های تردید و فریب از بین می‌رود.

# خنده‌اش گیرد از آن غمهای خویش

چون ببیند مستقر و جای خویش

هوش مصنوعی: او وقتی به غم‌های خود فکر می‌کند و می‌بیند که در دلش جایی برای این غم‌ها وجود دارد، از روی افسوس می‌خندد.

# هر چه تو در خواب بینی نیک و بد

روز محشر یک به یک پیدا شود

هوش مصنوعی: هر چیزی که در خواب‌های خود تصور می‌کنی، چه خوب و چه بد، در روز قیامت به وضوح نمایان خواهد شد.

# آنچ کردی اندرین خواب جهان

گرددت هنگام بیداری عیان

هوش مصنوعی: آنچه در خواب دنیا انجام داده‌ای، در زمان بیداری برایت آشکار خواهد شد.

# تا نپنداری که این بد کردنیست

اندرین خواب و ترا تعبیر نیست

هوش مصنوعی: تا خیال نکنی که این عمل ناپسند در خواب است و تو هم هیچ تفسیر و تبیینی از آن نداری.

# بلک این خنده بود گریه و زفیر

روز تعبیر ای ستمگر بر اسیر

هوش مصنوعی: این خنده در حقیقت اشک است و نشان‌دهنده‌ی روزی است که به واقعیت می‌پیوندد. ای ستمگر، تو مانند یک زخم‌زده‌ای که در چنگال اسارت گرفتار است، با ما رفتار کردی.

# گریه و درد و غم و زاری خود

شادمانی دان به بیداری خود

هوش مصنوعی: به جای غم و اندوه و زاری، شادی و خوشحالی واقعی را در بیداری و آگاهی خود بیاب.

# ای دریده پوستین یوسفان

گرگ بر خیزی ازین خواب گران

هوش مصنوعی: ای کسی که پوستین یوسف را دریده‌ای، گرگ! اگر از این خواب سنگین برخیزی، چه خواهد شد؟

# گشته گرگان یک به یک خوهای تو

می‌درانند از غضب اعضای تو

هوش مصنوعی: گرگان به تدریج خویشتن را از خشم تو جدا می‌کنند و به تکه‌تکه می‌زنند.

# خون نخسپد بعد مرگت در قصاص

تو مگو که مردم و یابم خلاص

هوش مصنوعی: بعد از مرگت خونت در قصاص نریزه، پس نگو که من مرده‌ام و از این ماجرا رها شوم.

# این قصاص نقد حیلت‌سازیست

پیش زخم آن قصاص این بازیست

هوش مصنوعی: این مجازات، عین واقعیت فریب‌کاری است در برابر آسیب ناشی از آن مجازات. این یک بازی است.

# زین لعب خواندست دنیا را خدا

کین جزا لعبست پیش آن جزا

هوش مصنوعی: این دنیا مانند یک بازی است که خداوند آن را آفریده است، زیرا پاداشی که در انتظار است، تنها یک بازی موقتی به حساب می‌آید.

# این جزا تسکین جنگ و فتنه‌ایست

آن چو اخصا است و این چون ختنه‌ایست

هوش مصنوعی: این پاداش، آرامش‌بخش جنگ و آشوب است؛ آن مانند فضیلت و این مانند ختنه کردن است.

رونوشت متن رونوشت نشانی نمای مشابه کتابهای چاپی (فقط رایانه)

پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی

راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور

پیشنهاد مشق شعر

معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است

تا به حال ۲۰ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...

امین کیخا در ‫۱۱ سال و ۱ ماه قبل، پنجشنبه ۲۶ دی ۱۳۹۲، ساعت ۰۳:۴۹ نوشته:

الله اکبر ای دریده پوستین یوسفان گرگ برخیزی تو از خواب گران !

reply flag link

سلطانی در ‫۸ سال و ۱۱ ماه قبل، پنجشنبه ۲۲ بهمن ۱۳۹۴، ساعت ۲۱:۴۹ نوشته:

آیا ابیات نخستین این شعر، بیانگر اعتقاد مولانا به تناسخ نیست؟!

امیر ش در ‫۳ سال و ۴ ماه قبل، جمعه ۲۲ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۱۲:۲۶ پاسخ داده:

سلام. این ابیات نشان دهنده سیر تکاملی مادی انسان و در کنار اون میل معنوی به خداست که همیشه هست.. چه جامد باشی، چه نبات، چه حیوان..

خیلی جالبه که این شعر مولانا شبیه نظریه پیدایش حیات

Mohammadreza.s در ‫۸ سال و ۵ ماه قبل، شنبه ۱۶ مرداد ۱۳۹۵، ساعت ۰۳:۰۵ نوشته:

با سلام
در مصراع " گرگ بر خیزی ازین خواب گران "
اون " گرگ " هستش یا " گر " ؟
من اشتباه میکنم یا اشتباه تایپی هستش؟!
با تشکر ...

الف.م در ‫۸ سال و ۱ ماه قبل، پنجشنبه ۲ دی ۱۳۹۵، ساعت ۰۶:۱۹ نوشته:

سلام
منظور ازبیت"گر چو خفته گشت و شد ناسی زپیش/کی گذارندش در آن نسیان خویش؟"چیه؟
لطفا معنی کلمه "ناسی" رو هم بگین؟
ممنونم

عباس ، ن در ‫۸ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۵ دی ۱۳۹۵، ساعت ۲۲:۳۲ نوشته:

الف ، م ، جان
ناسی درین جا به مانای فراموشکار آمده گرچه مانای دیگری نیز دارد ،
میگوید اگر مانند خوابزدگان گذشته را فراموش کرد ، اجازه نمی دهند تا درین فراموشی بماند

منصور در ‫۸ سال قبل، دوشنبه ۲۷ دی ۱۳۹۵، ساعت ۰۰:۲۲ نوشته:

در اینجا منظور مولانا تردد است که کاملا چیز متفاوتی با تناسخ است.
در تناسخ اعتقادی معتاداد وجود ندارد اما در نردد انسان در زندگی های متوالی که با اختیار او و البته شرایطشایطش پا به حیات زمینی میگذارد اما مشیعت خداوند بر این است که از زندگی های گذشته چیزی به یاد نیاوریم و در هرزندگی تلاش کنیم که با کسب دانایی و توانا شدن عقل در نهایت از این بعد حیات ترخیص شویم و این صعود در سبع سماوات یا هفت طبقه آسمان ادامه خواهد داشت.
برای باز شدن بهتر موضوع فکر کنید اگر اینچنین نباشد یعنی تردد وجود نداشته باشد آیا در عدالت خداوند به طور کلی خلل حاصل نمیشود که کودکی کعتاد به دنیا می آید و در پشت مادر خود که سر چهارراه خیابان گدایی میکند بزرگ میشود و دیگری در خانواده‌ای مرفه با شرایط فرهنگی مناسب به راحتی زندگی و پیشرفت که هر کدام با توجه به زمدگی پیشین خود در چنین شرایطی پا به زندگی زمینی میگذارند

امیر ش در ‫۳ سال و ۴ ماه قبل، جمعه ۲۲ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۱۲:۳۱ پاسخ داده:

سلام. طبق مبانی عالی دینی و فلسفی، اینکه یکی فقیر باشه و یکی مرفه نافی عدل نیست..

این نافی عدل هست که، از کسی بیش از استعداد های داده شده بهش توقع و سوال و جواب بشه!

مرفه بودن و فقیر بودن و باهوش بودن و نبودن، نوعی اسباب آزمایش هست، و اون عکس العمل ماست که واقعیت وجودی مارو ظهور میده.

بحث عدل الهی مبحث عمیقی هست که اگر می خواید کامل متوجه بشید میتونید کتاب عدل الهی شهید مطهری رو مطالعه کنید.

سپیده در ‫۷ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۳ اسفند ۱۳۹۵، ساعت ۱۱:۴۱ نوشته:

خیلی جالبه... انگار داره نوعی تکامل رو تعریف میکنه که اول جماد بعد نبات بعد حیوان و بعد انسان شده! انگار به تکامل اعتقاد داشته. چیزی که میگه امروز از نظر علمی غلطه، ولی برای زمان خودش جالبه.

پیمان در ‫۷ سال و ۸ ماه قبل، پنجشنبه ۴ خرداد ۱۳۹۶، ساعت ۲۲:۳۱ نوشته:

در پاسخ به سپیده
شما مثل همه ما مردمی که در دنیای کنونی زندگی میکنیم همه چیز را با نگاه به اصطلاح علمی مورد تائید یا رد قرار می دهید،
و به همین دلیل هر چه که در چارچوب نظام و ادبیات کنونی دنیا تعریف نشده باشد را غیر علمی و یا اگر به چارچوبهای کنونی نزدیک باشد را علمی خطاب خواهیم کرد.در حالی که علم امروز همچون گذشته ناکامل و در حال تغییر است به نحوی که گاهی نظریه ای مهمی که مورد توافق بوده بعد از گذشت سالیانی ممکن است رد شود.
همچنین نظام تفسیری ما از دنیا هم با گذشته گان متفاوت است و این نگاه که گذشته گان به خاطر قبل تر بودن از پیشرفت کمتری برخوردار بوده اند وقتی سنخیت دارد که گذشتگان در همین مسیری که اکنون ما طی می کنیم با ساختار های فعلی حرکت می کردند، در حالی که نظام فکری آنها تفاوت های زیادی با نگاه امروز ما دارد،بنابراین مقایسه این دو دنیا (دنیای مولانا و دنیای فعلی ) غلط است زیرا نگاه و تعریف و ساختار متفاوتی دارند. و چه بسا فردی اگر از آن دنیا به دنیای ما بیاید ، ما را انسانهای گمراه و عقب افتاده و به قول سعدی ره به عالم معنی نبرده ببیند.
توجه شما را به بخش بعدی یعنی بخش 136 جلب می کنم، که مولانا نا توانی عقل جزوی (که "علم" خوراک عقل جزوی است) را بیان می کند که فقط به فصل و وصل می اندیشد و اتفاقا مغایر نگاه علم محور شماست.( این تعلق را خرد چون ره برد--بستهٔ فصلست و وصلست این خرد)

Monavar در ‫۷ سال و ۷ ماه قبل، یکشنبه ۱۴ خرداد ۱۳۹۶، ساعت ۰۳:۴۱ نوشته:

تمام عرفا و از جمله مولانا بعد از گذار از کالبدهای متعدد و رسیدن به حقیقت وجود و روشن بینی، وجود زندگی های متعدد رو تایید کردن زیرا در مسیر تعالی این زندگی ها رو و مسیر تکامل رو با چشم دل دیدن و علم هیچ وقت نمی تونه به پای انسانی که به روشن بینی رسیده یا حداقل از سه کالبد اول عبور کرده برسه، تمام متون گذشته و دانشی که گذشتگان داشتن، مثل هنر، معماری، شعر، نویسندگی و .. برای انسان عصر امروز شگفت انگیزه و این تنها به این خاطره که ما از حقیقت روح دور شدیم و نمی تونیم با کالبدهای دیگه مون ارتباط برقرار کنیم

مسعود در ‫۶ سال قبل، شنبه ۱۵ دی ۱۳۹۷، ساعت ۱۸:۳۶ نوشته:

درود بر شما
اگر فرض کنیم که مرحله نباتی همان دروانشکل گیری نطفه در رحم است. آیا میتوان گفت حضرت مولانا بجای کلمه سالها در بیت دوم، از کلمه ماهها استفاده کرده یا منظور چیز دیگریست؟

Mehrdad Dehkori در ‫۵ سال و ۱۱ ماه قبل، شنبه ۲۷ بهمن ۱۳۹۷، ساعت ۱۷:۰۰ نوشته:

این شعر هم چون تمامی اشعار مولانا خود شاهکاریست، چند نکته رو در حد خودم خدمت دوستان عرض کنم دوست دارم سایر دوستان هم نظر بدن، به نظرم این سیر تکامل از جماد تا انسان در هر لحظه از زندگی ما میتونه جلوه گری کنه، ما خیلی مواقع با جمادات چندان تفاوتی نداریم و گاهی هم ویژگی های گیاه و در اکثر موارد هم شبیه حیوانات (درگیر چهار عمل خور و خواب و خشم و شهوتیم) و چه بسا گاهی پایین تر از حیوانات، در لحظاتی هم شاید شبیه انسان زندگی کنیم! ولی خب علاوه بر اینکه عوالم قبلی را به دلیل غبارآلود شدن آینه ی دل فراموش کرده ایم، حالات و رفتار خود را هم دائما فراموش میکنیم! کلمه ی انسان از ریشه ی نسیان به معنای فراموشی میاد.
در قسمتی هم از این شعراین دنیا به خواب تشبیه شده، و تنها چیزی که میتواند این خواب را شیرین کند همان تقویت میل اصلی و درونی ما به خداست که زیر همان غبار و زنگار آیینه ی دل مخفی شده! زنگار کبر و کینه و خشم و عادات و انواع شهوات و طمع و... که همه ی ما ا این رذائل را در وجودمان داریم که باید این باغ وحش درونی را مهار وآن را کنترل کنیم.
سخن آخرم هم این که در عصر ما باب شده که بسیاری بر این باورند که سخنان بزرگانی چون مولوی و عطار و ...قدیمی شده و به عصر الان نمیخوره و علمی نیست و از این جور حرفا!! انسان تاریخ از زمانی که با الاغ جابجا میشد تا الان که با جت جابجا میشه ذلیل نفسش بوده و هست! (و این بزرگان سخنانی ارزنده گفته اند که با درونی ترین ابعاد انسان سرو کارداره و ربطی هم به زمان و عصر نداره، مثل شعر حافظ که بسیاری بزرگان گفته اند شعریست برای تمام اعصار ) چه بسا این پیشرفت علم به ضرر بشریت تمام شده، و همانطور که مشاهده میکنید دولت ها دائما در حال چنگ و دندان نشان دادن(اسلحه های فوق پیشرفته) و جنگ و ستیز هستند و این علم (علم بدون تزکیه)بیشتر جان مردم را گرفته تا به آنها جان بخشی کند!!

محمد زهری در ‫۸ ماه قبل، پنجشنبه ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۳، ساعت ۱۷:۵۴ پاسخ داده:

عالی گفتی ماشالا به درکتون از انسان

Saeid Soltani در ‫۶ ماه قبل، جمعه ۲۲ تیر ۱۴۰۳، ساعت ۱۳:۱۵ پاسخ داده:

فوق العاده بود . درود بر شما

محسن ، ۲ در ‫۵ سال و ۱۱ ماه قبل، شنبه ۲۷ بهمن ۱۳۹۷، ساعت ۱۹:۱۱ نوشته:

مهرداد جان
انسان از نسیان نمی آید ، شاید از اُنس بیاید جمع آن هم اناس ،
پیشرفت علم هم به ضرر بشریت تمام نشده ، در قدیم هم به نسبت جمعیت کشتار فراوان بوده ،
پیشرفت علم تنها در تولید اسلحه نبوده
تنها کشف یک پنیسیلین جبران تمام کشتار های عصر جدید را کرده و می کند
پایدار باشی

سر در گم آفرینش در ‫۵ سال و ۵ ماه قبل، شنبه ۵ مرداد ۱۳۹۸، ساعت ۰۰:۳۰ نوشته:

آقای مهرداد، مخالفت متعصبانه نکنید، علم عصر ما رو ماشینی کرده، انسانیت تنزل پیدا کرده، مگه بدتر از اینم هست.
دوستان دکتر برایان ال وایس و دسترسی او به ذهن ابر آگاه، بطور علمی نیز این چرخه رو ثابت میکنه.
ال وایس ضمیر انسان رو سه قسمت میکنه، آگاه، نیمه آگاه، ابر آگاه.
کتاب خدایان متعدد، روزگاران بسیار، از همین دست تجربیات عینی حکایت میکنه.
به امید باز شدن چشم دل همه ی راه جویان.

سر در گم آفرینش در ‫۵ سال و ۵ ماه قبل، شنبه ۵ مرداد ۱۳۹۸، ساعت ۰۰:۳۴ نوشته:

من با عذرخواهی از آقای مهرداد، متنم رو تصحیح میکنم.
روی سخن من با شخص آقای محسن بود.

علیرضا در ‫۵ سال قبل، سه‌شنبه ۳ دی ۱۳۹۸، ساعت ۱۰:۱۰ نوشته:

در رد تناسخ از زبان حضرت مولانا:
مولوی » دیوان شمس » غزلیات
این نیست تناسخ سخن وحدت محضست
کز جوشش آن قلزم زخار برآمد
یک قطره از آن بحر جدا شد که جدا نیست
کآدم ز تک صلصل فخار برآمد

مهدی خورسندی در ‫۴ سال و ۲ ماه قبل، شنبه ۲۶ مهر ۱۳۹۹، ساعت ۰۰:۲۰ نوشته:

این ابیات آشکارا نظریه فرگشت داروین را نشان می دهد.
البته که مولانا این دیدگاه رو از نیاکان باستانی خود به ارث برده است و این دیدگاه ایرانیان است نسبت به آفرینش که آفرینش گیتی از "ناچیز" آغاز می شود که همان ماده نخستین جهان است چنانکه پیر توس فرماید:
که یزدان ز ناچیز چیز آفرید
بدان تا توانایی آرد پدید
و از این ماده توانایی یا به زبان امروزی انرژی زاده شد!
این دیدگاه را بسنجید با تئوری big bang و اینکه از نگاه ایرانیان از عدم چیزی آفریده نمی شود چنانکه شیخ شبستری گفت:
عدم موجود گردد این محال است
وجود از ذات هستی لایزال است
سپس آفرینش چهار آخشیج یا عنصر بنیادین جهان است:
سرمایهٔ گوهران این چهار
برآورده بی‌رنج و بی‌روزگار
و سپس نوبت به آسمان می رسد:
پدید آمد این گنبد تیزرو
شگفتی نمایندهٔ نو به نو
و پس از اینها زمین، گیاه، جانوران و در آخر آدمی:
چو دریا و چون کوه و چون دشت و راغ
زمین شد به کردار روشن چراغ
گیا رست با چند گونه درخت
به زیر اندر آمد سرانشان ز بخت
وزان پس چو جنبنده آمد پدید
همه رستنی زیر خویش آورید
چو زین بگذری مردم آمد پدید
شد این بندها را سراسر کلید
دو بیت زیر نیز شگفت است!!! :
سرش راست بر شد چو سرو بلند
به گفتار خوب و خرد کاربند
پذیرندهٔ هوش و رای و خرد
مر او را دد و دام فرمان برد
سرش راست بر شد (انسان راست قامت!)
خرد کاربند و پذیرنده هوش: انسان خردمند!
اشاره به دو گونه انسان و فرگشت آنها و همچنین اشاره به آنکه پیش از این سرش راست نبود و حیوان بود، میمون و شامپانزه!

الهه در ‫۲ سال و ۴ ماه قبل، شنبه ۱۲ شهریور ۱۴۰۱، ساعت ۰۱:۰۶ پاسخ داده:

سلام به جمله دوستان، قشنگ نوشته بودین ممنون از توضیحاتتون دوست عزیز 👏 نشانه ایکه الان منو به این سایت کشوند و به خواست خدا تونستم نظرات شما عزیزان رو بخونم پیج اینستاگرامی بود که سخنان و تفسیر آقای سیدحسینی مجری برنامه سابق مسابقه سیمرغ در مورد این اشعار حضرت مولانا هست و برایم خیلی جالب بود...بنظر من هم اشعار مولانا رو هم میشه از ظاهر که همون تناسخ باشه فهمید که همنظری با آقای حسینی هم هست و با اشعاری که شما عزیز آوردین هم اشاره باطنی به روح آدمی داره که میتونه از فرش رکود همچون سنگ تا به عرش الهی بره و این موهبت نصیب هر کسی نمیشه و حضرت مولانا هم شخصی بودن که به این مقام زایل گشتن و با اشعارش خواسته روح ما رو هم بتکانه و به این ضیافت زیبا و هدف اصلی خلقت دعوت و کمک کنه...بله علم تو خیلی موارد کمک کرده ولی آدم اول جواب و درمان هر دردش رو از طریق معرفت و عرفان میتونست از درون پیدا کنه تا اینکه یه سری تغییرات ما رو از مسیر نور اصلی دور کرد و اصل ماجرا را فراموش کردیم و هی داریم تو چرخه های خیال و خواب گیج به دور خودمون میچرخیم و همه خوابیم و باید بیدار بشیم...زندگی خوردن و خوابیدن نیست از تماشاگه آغاز حیات تا به جاییکه خدا میخندد💫خدا قوت

Mehrdad Dehkori در ‫۳ سال قبل، چهارشنبه ۱۷ آذر ۱۴۰۰، ساعت ۱۷:۱۳ نوشته:

به عرض دوستان میرساند که غرض بنده علمی می باشد که آن علم بدون تزکیه نفس می باشد، این موضوع را در کامنت بالا نیز خدمت دوستان عرض کرده ام، علم به خودی خود نور می باشد و کسب علم همیشه توصیه شده، لطفا به این تمثیل توجه نمایید، چراغ های اتومبیلی را در نظر تجسم بفرمایید، چراغ های پر نوری که در جلوی اتومبیل قرار دارد و چراغ های تزیینی و کوچکی که بالای آن چراغ های اصلی قرار دارد، علم معرفت به چراغ های بزرگ و اصلی می ماند، سایر علوم به چراغ های کوچک و تزیینی، انسانی که به هر دوی اینها مزین است به او نور علی نور میگویند (نور : علم معرفت یا به قول ارسطو خودشناسی، علی نور : سایر علوم چون ریاضیات، علوم طبیعی، طب، نجوم و ...)

تنها اکتفا به چراغ های کوچک نه تنها راه به جایی نمیبرد که ممکن است ما را در بیراهه هایی بکشاند که گریزی از آن نباشد

در نهایت اینکه در این باب بسیاربزرگان سخن گفته و حساسیت خاصی در مورد این موضوع خاص وجود دارد که این بحث را خلاصه میکنم.

آقا محسن عزیز اگر پنسیلین جان تعدادی را نجات میدهد، بسیاری از بیماری های نهان و آشکار ناشی از علم بدون تزکیه روح و جان بسیاری از ما را به نابودی کشانده است که شاید ما تنها برخی از آنها را مشاهده نماییم.

به قول مولانای عزیز

علمی که تو را گره گشاید بطلب ...

ما در خیال خود فکر میکنیم که گره و درد ما درد بی پولی، بیماری، فقر، تنهایی، زندگی در ایران، کمبود رفاهیات و ... می باشد

و زمانی که همه اینها را به ما بدهند باز نمیدانیم چه میخواهیم !

درد اصلی ما درد گمشده ای می باشد که از بدو تولد با ما زاده شده و این درد در نهان و آشکار روح ما را از درون میخورد، خواه بفهمیم و خواه متوجه این موضوع نشویم، دردی که تنها عده ی کمی متوجه آن درد شده و در پی درمانش شتافتند، اگر به تاریخ مراجعه شود کسانی که از این درد شفایافته اند، در فقر، بیماری، زندان، یاحتی زیر شکنجه باز خرسند بوده اند ...

هر چه جز عشق خدای احسن است / گر شکر خواریست آن جان کندن است ...

علی ای حال هر علم یا عملی که در آن نیت صادقانه ی کسب رضای خداوند در آن باشد نور است.

امید آنکه روزی در نورشناخت و معرفت خودش غرق شویم ...

الهه در ‫۲ سال و ۴ ماه قبل، شنبه ۱۲ شهریور ۱۴۰۱، ساعت ۰۱:۴۰ نوشته:

دوستان اگر کتابی جهت تفسیر کامل اشعار مولانا دارین برای فهم بهترش لطفاً معرفی کنید🙏💫

کوروش در ‫۱ ماه قبل، جمعه ۲ آذر ۱۴۰۳، ساعت ۰۸:۱۹ نوشته:

هم‌چنان دنیا که حلم نایمست

خفته پندارد که این خود دایمست

منظور از حلم نایم چیست

محمد رضا در ‫۱۳ روز قبل، دوشنبه ۱۷ دی ۱۴۰۳، ساعت ۱۹:۵۸ نوشته:

بخشی از کتاب خلق جدید (کتاب آفرینش عرفانی)، نوشته استاد علی اکبر خانجانی
بسم الله الاعرف الخالقین
۱- خداوند خالق را دو خلقت است قدیم و جدید . خلقت قدیم همان خلقت تکوینی و ازلی و ابداعی است از عدم و به آنی از قلمرو لامکانی و بی زمانی . مثل داستان خلقت آدم و سجده ملائک و انکار ابلیس در قرآن کریم . ولی خلقت جدید که مختص انسان است خلقت عرفانی است که واقعه بازیافت وجود است و جریان به خودآئی انسان است که از نزدیکی آدمی به درخت ممنوعه در بهشت آغاز می شود و آن آغاز نبوت است که با خبر شدن انسان از خویشتن است که شروع به خودآئی میباشد و فراق و رنج و تنهایی.
۲ـ خلقت جدید که به زعم قرآن کریم مورد انکار و شک اکثر مردمان است عرصه خلاق شدن اسمای الهی از ذات انسان است که در خلقت ازلی در او نهاده شده بود. پس . خلقت جدید به معنای پیدایش خالق از مخلوق است از طریق ظهور و بروز اسمای الهی از وجود آدمی در عالم خاک و این همان مقصود خداوند از خلقت جهان است که دوست می داشت که خود را معرفی کند و این عرفات از آخرین و کاملترین مخلوقش یعنی آدمی رخ می نماید.
۳- این خلقت جدید یا عرفانی با شهادت و یاری خود انسان ممکن میشود که انسان را شاهد بر خلقش قرار داده است و در این شهادت یاری او را میخواهد و این واقعه دوستی (ولایت ) بین انسان و خداوند است و حاصل این شهادت و نصرت همان اولیای الهی در تاریخ جهان هستند که محل ظهور اسمای الهی می باشند در درجات تجلی و کمال و این همان چیزی است که عرفان اسلامی نامیده می شود که مقصود خداوند از خلقت و دین اوست.

برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.

	غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
	راهنمای نوار ابزار
	پیشخان کاربر
	اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
	اعلان‌های کاربر
	ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
	خروج از حساب کاربری گنجور
	لغزش به پایین صفحه
	لغزش به بالای صفحه
	لغزش به بخش اطلاعات شعر
	فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
	فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
	کپی نشانی شعر جاری در گنجور
	کپی متن شعر جاری در گنجور
	همرسانی متن شعر جاری در گنجور
	نشان کردن شعر جاری
	ویرایش شعر جاری
	ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
	شعر یا بخش قبلی
	شعر یا بخش بعدی

ورود به گنجور

بخش ۱۳۵ - اطوار و منازل خلقت آدمی از ابتدا