زلف تو که دل در شکنش زندانیست

دزد است و به آویختگی ارزانیست

دل برد و هزار کس گواهند بر این

وان شوخ هنوز بر سر پیشانیست

در سینه دلم که گنج لعل کانیست

رویش ز ستمهای تو در ویرانیست

سرگردانم ز من چه گردانی سر

خود بهر من از تو همه سرگردانیست

شهی که پاس رعیت نگاه می‌دارد

حلال باد خراجش که مزد چوپانیست

وگر نه راعی خلق است زهرمارش باد

که هر چه می‌خورد او جزیت مسلمانیست

شهی که حفظ رعیّت نگاه می‌دارد

حلال باد خراجش که مزد چوپانی‌ست

وگرنه راعی خلق است زهر مارش باد

که هر چه می‌خورد او جزیت مسلمانی‌ست

آن‌که سروش به قدّ و بالا نیست

با همه راست است با ما نیست

‌جامه‌دان فراخ و سیمینش

‌همه را جای هست، ما را نیست

‌بوالعجب طاعتی که من دارم

[...]

نه بلبل بر گلش تسبیح‌خوانی است

که هر خاری به تسبیحش زبانیست

ز جانان مهر و از ما جان‌فشانی‌ست

جواب مهربانان مهربانی‌ست

همی گوید لبش کاینک من و تو

گرت سودای آب زندگانی‌ست

تو آن شمعی که جان پروانه توست

[...]

هرکه را زهد با گران‌جانی‌ست

او نه رحمانی است شیطانی‌ست

نگارا، روز عیش و شادمانیست

هوای سبزه و صوت و اغانیست

مرا بی تو چه جای زندگانیست

که دل بی عشق و جان بی شادمانیست

ز چشم خویش ترسانم به رویت

[...]

می نوش که دور شادمانیست

خوش باش که روز کامرانیست

سر بر مکش از شراب کایام

از تیغ اجل به سر فشانیست

این دل که ز عشق می خورد خون

[...]

چون اهل زمانه را وفا نیست

ز ایشان طلب وفا روا نیست

چون کمال دانشم نادانیست

چاره کارم همه حیرانیست

ز ما بودی، جدا بودن روا نیست

یکی گفتی، دویی کردن سزا نیست

وجود خود ز ما خالی مپندار

که نقش از نقشبند خود جدا نیست

سرایی ساختی اندر دماغت

[...]

سخن کشاف اسرار نهانیست

مکن منع این سخن را، کاسما نیست

علم اگر قالبیست ور جانیست

هر چه دانی تو به ز نادانیست

خانه‌ای را که روبه ویرانیست

کردنش موجب پشیمانیست

روی وعظی که در پریشانیست

عین شوخی و محض نادانیست

تیغ درویش تیغ یزدانیست

تیغ سلطان به شحنه ارزانیست

تاجشان بی سری و سامانیست

تخت تابوت عالم فانیست

بحسن روی تو خورشید عالم آرانیست

بلطف رسته دندان تو ثریا نیست

توئی چو سرو ولی سرو ماهرخ نبود

توئی چو ماه ولی ماه سرو بالا نیست

ز جان غلام قد همچو سرو آزادت

[...]