شنیدستم که هر کوکب جهانیست

جداگانه زمین و آسمانیست

نه ایمن‌تر ز خرسندی جهانی‌ست

نه به ز‌آسودگی نُزهت‌ستانی‌ست

هران سنگی که دریایی و کانی‌ست

در او دری و یاقوتی نهانی‌ست

هرجا که به‌دست عشق خوانی‌ست

این قصه بر او نمک فشانی‌ست

گردن مزنش‌، که بی‌وفا نیست

در گردن او رسن روا نیست

ای به تو زنده هر کجا جانی‌ست

وز تنور تو هر که‌را نانی‌ست

جز یک ابر تو که‌ابر نیسانی‌ست

آن دیگر ابرها زمستانی‌ست

بس گره کاو کلید پنهانی‌ست

بس درشتی که در وی آسانی‌ست

نه که بهرام گور با ما نیست

گور بهرام نیز پیدا نیست

آن نه دز کعبه مسلمانی‌ست

مقدس رهروان روحانی‌ست

طریق عشق جانا بی بلا نیست

زمانی بی بلا بودن روا نیست

اگر صد تیر بر جان تو آید

چو تیر از شست او باشد خطا نیست

از آنجا هرچه آید راست آید

[...]

پسر هر یک ترا صاحب قرانیست

که اندر فن خود هر یک جهانیست

شما را چون شفیعیست و مرا نیست

ز من این سجده کردن پس روا نیست

چو سگ از قالب قدرة جدا نیست

فزونی کردنت بر سگ روا نیست

اگر خطّی بود آن جز خطا نیست

وگر حرفی بوَد آن هم روا نیست

اگر زنّار بگسستن خطا نیست

چرا زنّار بر بستن روا نیست‌؟

خدا گفت این همه دعوی روا نیست

که میراث منست آن شما نیست

تو گر جامه بگردانی روا نیست

که او دوزد، بدست تو قبا نیست

دران آتش که یک ذرّه وفا نیست

ازو موئی وفا جستن روا نیست

یقینش شد که ملکش جز فنا نیست

که در دنیا بقا را هم بقا نیست