از پی دیو در زمانهٔ او

سایهٔ او سلاح خانهٔ او

لب من باد بر ستانهٔ او

اندرین جان فروز خانهٔ او

گریان همه اهل خانهٔ او

از گم شدن نشانهٔ او

مقبل آن کس که دخل دانه او

بر چنین آورد به خانه او

من به شیرینی بهانه او

دیده بر بستم از خزانهٔ او

ذوق انجیر داده دانهٔ او

مغز بادام در میانهٔ او

تا چو بیند نقش من از خانه او

همچو من از من شود دیوانه او

از گنج قدم شدیم ویرانهٔ او

ز افسانهٔ او شدیم افسانهٔ او

آوخ که ز پیمان و ز پیمانهٔ او

کس خانهٔ خود نداند از خانهٔ او

که میرود بجناب رفیع آصف عهد

که با فلک ز علو بر زد آستانه او

غیاث دولت و دین هندوی مبارک رای

که مثل او بهنر نیست در زمانه او

ستوده ئی که بود با نسیم الطافش

[...]

از همه خویشان شده بیگانه او

باغم آن مه شده همخانه او

توبه از آمدن به خانه او

زهد از خوان لولیانه او

ور بگوید کجاست خانه او

خانه کیست آشیانه او

نیم جز مرغ آب و دانه او

خیانت چون کنم در خانه او

شبها که بر آستانه او

گردی پی پاس خانه او

چو آتشی است لب لعل پر فسانه او

زبان به عشوه برآوردنش زبانه او

بهانه در دم قتلم اگر کنده چه زیان

به نقد می کندم قتل چون بهانه او

شهی است باده فروش و خزانه میخانه

[...]

عجب شمعی که بی پروانه او

نبودش باد ره در خانه او

خردمندان همه دیوانه او

خراب نرگس مستانه او

عروس شعله شد جانانهٔ او

شد آتشگه عروسی خانهٔ او

کجاست آن پسر جامه باف خانه او

که تار و پود مرا کند اصول شانه او

شوخ کمانگر من دل شد نشانه او

افتاد بر سر من سودای خانه او

در گوشه یی نشینم با قامت خمیده

سر سازم از رگ و پی رو در فسانه او