به خوبی ز ره بازگردانمش

سخن با هزینه برافشانمش

به یزدان که بر تخت بنشانمش

روا باشد او گر پدر خوانمش

ز کار تو اگاه گردانمش

به یزدان و دوزخ بترسانمش

ز پهلو به پهلو بگردانمش

نشیند به‌جایی که بنشانمش

مشتری سِحر‌ِ سخن خوانمش

زهرهٔ هاروت‌شکن دانمش

گفت ره بنما که من چون دانمش

در درون جان چه سان بنشانمش

سوزشی کز تست مرهم خوانمش

درد کان از تست راحت دانمش

وآن دگر گفت ار بگوید دانمش

ور نگوید در سخن پیچانمش

دست به جان نمی‌رسد تا به تو برفشانمش

بر که توان نهاد دل تا ز تو واستانمش

قوت شرح عشق تو نیست زبان خامه را

گرد در امید تو چند به سر دوانمش

ایمنی از خروش من گر به جهان دراوفتد

[...]

آنچه ز توست حال من گفت نمی‌توانمش

چون تو به من نمی‌رسی من به تو چون رسانمش

هر نفسم فراق تو وعده به محنتی کند

هرچه به من رسد ز تو دولت خویش دانمش

زهرم اگر دهی خورم چون شکر و ز غیر تو

[...]

روح اعظم نایب حق خوانمش

لاجرم بر تخت دل بنشانمش

اسم اعظم خوانده ام از لوح دل

خازن گنج الهی دانمش

مهر و مه می خوانمش در روز و شب

[...]

عقل کل لوح قضا می‌خوانمش

اول مجموع عالم دانمش

صورت او آدم معنی بود

خازن گنج الهی خوانمش

نعمت الله مظهر او دانمش

صورت اسم الهی خوانمش

والی است و من ولی می خوانمش

مالک ملک ولایت دانمش

حق وجود است و یکی می دانمش

گرچه باطل را عدم می‌خوانمش

عقل کل روح محمد خوانمش

صورت آن عین اول دانمش

راحم و مرحوم از آن می خوانمش

اسم او ذات و صفت می دانمش

اصل مجموع برازخ خوانمش

برزخ بحر ازل می دانمش

بیزدان اگر آدمی دانمش

و یا ز آدمی زادگان خوانمش

خطا گر ز یزدان جدا دانمش

خطای دگر گر خدا خوانمش